Desolaat met een hoofdletter D. Een wild paard staat in de onmetelijke ruimte van het westen van Amerika. Het hoofd hangt. Het bestaan is een kwestie van overleven. Zinderende hitte. Barre kou. Blijven staan. Beschutting zoeken die er niet is. You Can’t Go Back If There’s Nothing To Go Back To (Decor/Bertus) van Richmond Fontaine staat vol verhalen van lieden die ergens de verkeerde afslag hebben genomen. Nu dolen ze rond in de stad. Doelloos. Willy Vlautin geeft ze een stem. Een kop koffie hebben ze nodig. Ze rennen door de sneeuw op zoek naar iemand. De wind blaast ze in het gezicht. Ze beginnen dronken aan de ochtend. Op Whitey And Me wordt iemand geslagen die toch al niet meer weet waar hij het moet zoeken. De steelgitaar zoekt de weg naar boven. Op Let’s Hit One More Place knijpt de gitaar de noten af. Op het titelnummer sluipt iemand de bioscoop binnen zonder te betalen. Three Brothers Roll Into Town is een bekend beeld uit talloze westerns. Maar Vlautin schrijft geen verhalen over het wilde westen van vorige eeuwen. Zijn karakters zoeken hun weg door deze tijd. Een neef van de drie broers wordt uit zijn kamer getrapt. Een Spaanse gitaar geeft het toch wat westernsfeer. Als de gebeurtenissen het daglicht amper kunnen verdragen, dan weet je dat het met een songtitel als A Night In The City helemaal verkeerd zal gaan. De ik-figuur belt zijn vrouw op en vertelt dat hij pas laat thuis zal zijn. Hij rijdt met een collega naar diens huis. De vrouw van de collega zit high op de bank tv te kijken. Zijn kinderen rollen vechtend door de tuin. De twee rijden verder en bezoeken een stripbar. Och, wat zijn de meisjes daar jong. Op A Night In The City vraagt de ik-figuur zich af of dit nou het leven is. Een waardeloze baan. Een vrouw die naast je ligt die niet de jouwe is. Richmond Fontaine geeft er met deze tiende studioplaat de brui aan. Dat is jammer. Heel jammer. Vlautin (zang, akoestische en elektrische gitaren) gaat zijn pijlen nog meer richten op zijn werk als auteur. Dan Eccles (elektrische gitaar, piano), Sean Oldham (percussie, zang),, Freddy Tujillo (bas, zang), John Askew (baritongitaar, elektrische gitaar), Paul Brainard (pedal steel, trompet), Jenny Conlee-Drizos (toetsen) en Dave Harding (akoestische gitaar) komen we ongetwijfeld tegen op andere platen. Maar eerst afscheid nemen van de band tijdens de concerten die ze in april nog in Nederland zullen geven. Gaat dat zien! Zie de agenda.
30/03/2016 Permalink
fantastische indringende cd!
30/03/2016 Permalink
Een prachtige cd inderdaad!
31/03/2016 Permalink
Het zal absoluut aan mij liggen, maar ik vind dit een oersaaie plaat van een (laat ik de flauwe woordgrap m.b.t. de hoes maar maken) over het paard getilde band. Zag ze ooit live (omdat Kevn Kinney voor hen opende) en dat was ook al slaapverwekkend
01/04/2016 Permalink
Kan ik me iets bij voorstellen. Tekstueel is Fontaine altijd briljant geweest, nu ook weer, maar muziek is meer dan alleen tekst. Er moet qua melodie ook wat te beleven zijn en dat is wel eens beter geweest, zoals bijvoorbeeld op Post to Wire en mijn favoriet The Fitzgerald. Vergeleken met die albums steekt deze er wat schril bij af.
02/04/2016 Permalink
Gewoon een prima album!
11/04/2016 Permalink
Laatste nieuws is dat er nog kans is op een toernee in de herfst. Concrete data zijn niet bekend en dus ook niet of die tour hen langs de Nederlandse podia/festivals zal brengen.
11/04/2016 Permalink
Woensdag 13 april: Paard van Troje.
Mowing Club presents: Richmond Fontaine.
Support: Fernando & Smutfish
14/04/2016 Permalink
En het was goed toeven gisteravond in het Paard!