Paul Carrack – Matt Andersen
Paul Carrack moest halverwege deze maand alle optredens in Nederland afzeggen wegens gezondheidsproblemen. De meeste concerten waren al tijden uitverkocht. Het was al de tweede keer dat hij verstek moest laten gaan. Vorig jaar speelde de Engelsman tijdens een tournee van Eric Clapton toetsen in diens band. Daardoor moest hij de opnamen van Soul Shadows (Carrack-UK/Bertus) uitstellen. De eerste afzegging had daar mee te maken, omdat hij beslist zijn nieuwe materiaal in Nederland wilde presenteren. Wanneer hij nu komt, is nog niet bekend. Dat nieuwe materiaal is gedegen als altijd. Carrack is een eersteklas vakman zonder sterallures. Sinds begin jaren zeventig bewijst hij al zijn grote klasse. Met de bands Ace, Squeeze, Mike and the Mechanics en solo maakt hij witte soul die zowel commercieel is als kwalitatief hoogstaand. Heel opmerkelijk hoe hij verantwoorde degelijkheid altijd weet te overgieten met zuivere soul. Dat kan alleen met een stem als die van hem. Bij Mike and the Mechanics deed hij dat overigens samen met de overleden Paul Young, ook zo’n witte soulzanger. De Mike uit die band is Mike Rutherford van Genesis. Komen we uit bij Phil Collins, drummer van Genesis en solo eveneens een begenadigd vertolker van soulliedjes, vooral van Motownmateriaal. De opener Keep On Lovin’ You op Soul Shadows zou zomaar een Philly-kraker kunnen zijn, maar Carrack schreef op de door Bobby Bland gecomponeerde afsluiter Share Your Love With Me na al het materiaal zelf. Bovendien nam hij ook vrijwel alle instrumenten voor zijn rekening. Zoals gezegd, Carrack is een vakman. Op Sweet Soul Legacy noemt hij Sam and Dave, Jackie Wilson en James Brown om daarbij te verklaren dat er voor hem maar een manier is om de blues kwijt te raken en dat is genezing door soulmuziek. Zelfs als het behoorlijk zoet wordt, zoals op Let Me Love Again, is er nog altijd sprake van echte soul. Het van orgel, strijkers en heerlijk slaggitaartje voorziene Bet Your Life is daarna wel wat spannender dan de zijden soul met romantische piano van dat voorgaande nummer.
Honest Man van de vooral in blueskringen gewaardeerde Matt Andersen is ook zo’n plaat vol witte soul. Bijna skankend neemt de Canadees je mee op Break Away. The Gift heeft een fijn slaggitaartje. Op het titelnummer gaat het over movers and shakers en klinken blazers, waarna Andersen een krachtige stem opzet in de pianoballad I’m Giving In. Op de binnenhoes staat een uitgebreide lijst aan begeleiders. Naast gitaren, toetsen, bas, drums en blazers zijn er ook accenten van banjo, bouzouki, fluitjes en op Quiet Company lusjes van steelgitaar. Prima plaat met zuidelijke soul (vooral op Last Surrender) van deze Canadees.
25/03/2016 Permalink
Ah mooi, de aandacht voor witte soul en Matt Andersen in het bijzonder. Fantastische stem heeft die man. Elk album is weer een stapje voorwaarts. Een nuchtere Canadees met een southern touch, heerlijk. Jullie bespreken JJ Grey hier ook heel vaak, dat is voor mij wel het neusje van zalm op witte soul gebied. Ol’ Glory is niet uit mijn CD speler te branden.