Laten we nogmaals teruggaan naar die prachtige jaarlijst over 2015 van de Australische site Post To Wire. Op plaats 9 vinden we daar Mark Lucas met Little Town Blues (Laughing Outlaw Records). In tegenstelling tot de meeste namen op die lijst is deze Lucas geen onbekende voor deze site, we hebben het hier al vaker gehad over de Brit die down under actief is. Na Little Town Blues verscheen ook nog The Continental Drift (eigen beheer) als Mark Lucas and the Dead Setters. Op de cd zonder Dead Setters heeft Lucas wel gewoon de beschikking over een stel begeleiders. Op Federal Highway Blues maken we een vlucht aan een hangglider en zien we kangoeroes. De toetsen zorgen voor een veilige landing. Op His Own Titanic probeert Lucas de rust te bewaren. Een dobro helpt hem daarbij. Home wordt gekenmerkt door een mooie melodie. Het is een nummer met viool en accordeon en als Lucas vocale hulp krijgt van Brielle Davis doet het bijna wat denken aan iets van Desire van Dylan. Op Borderline verklaart Lucas dat we in dit ondermaanse toch vooral allemaal gelijken zijn, wat we ook beweren. Metaphor Song is ook al zo’n fraai liedje over de zin van het bestaan. Wat we ook doen of juist niet, we zoeken allemaal naar een metafoor om het leven een zinvolle invulling te geven. Op The Continental Drift draagt Lucas een fijne oplossing aan om niet ten onder te gaan aan Something Wicked. ‘We need a little more Johnny and June’, horen we hem verklaren. Op een verhalend nummer als All The Bonnie Birds komt Lucas erg dicht in de buurt van Joe Ely. Niet alleen qua melodieuze opbouw en tekst, maar ook qua stem. Dat geldt ook voor Highway Signs & Whiskey Jars. Slip Of The Tongue heeft jazzy gitaar en drums, Full Time Man klinkt door de combinatie van drums en slidegitaar als Little Feat. Met It’s Not Me That’s Blue begint de plaat als soul van de Amerikaanse oostkust zoals Springsteen die doorgaans uitserveert. Toch haal je met deze twee albums vooral Australië in huis. Ook daar heb je eindeloze wegen. Ook daar heb je bankiers die op de loop gaan voor Don Quixote, een nummer in de stijl van Tom Russell. Ook fraai is Libere Su Corazon: voluit rocken met fiddle zoals Mellencamp het ook vaak heeft gedaan.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie