Slobberbone – Cale Tyson – Luther Dickinson – Walter Salas-Humara – Danny Barnes

Allemachtig, wat waren die jongens van Slobberbone goed. Dat wisten we natuurlijk al veel langer, want wat waren ze vaak in Nederland in de jaren negentig. Legendarische optredens. In het najaar van 2014 stonden ze op TakeRoot in Groningen. Een fijne hernieuwde kennismaking. Voorman Brent Best had het zelfs over een nieuw album. Dat was trouwens niet de eerste keer dat hij dat deed. Maar in plaats van een nieuw album ligt er nu Bees And Seas: The Best Of Slobberbone (New West Records/PIAS), een verzamelaar met 18 nummers en een speelduur van ruim 78 minuten. Het bevat een voorbeeldige selectie van de albums Crow Pot Pie (4 nummers), Barrel Chested (6), Everything You Thought Was Right Was Wrong Today (6) en Slippage (2). Gewoon in chronologische volgorde. Het gaat vaak over dronkenschap in de nummers van Best. De sound van Slobberbone sluit daar goed bij aan. Hard, heftig, tollend van de energie. Met Whiskey Glass Eye trapt de compilatie af. Het is altcountry die uit de bocht vliegt. Het is vermaak als een kermisattractie (Tilt-A Whirl). Tussen alle overdonderende noten zorgen banjo, fiddle en andere instrumenten voor wat rust. De steelgitaar van Lloyd Maines gaat overigens op geweldige wijze totaal overstuurd tekeer op Haze Of Drink. Alsof hij weer naast Jesse Taylor op het podium zit bij Joe Ely. Natuurlijk ontbreekt prijsnummer Gimme Back My Dog niet. Trouwens het favoriete nummer van Stephen King die het in zijn boek Black House zelfs noemde.

Met Cale Tyson dient zich alweer een jonge artiest aan die met overgave ouderwetse country & western speelt. Op het net verschenen Introducing Cale Tyson (Clubhouse Records/CRS) staan zijn twee ep’s High On Lonesome en Cheater’s Wine uit 2013 en 2014. Op opener Honky Tonk Moan keert hij helemaal terug naar de jaren vijftig van Hank Williams. Op andere nummers duikt hij in de jaren zestig van George Jones of de jaren zeventig van Gram Parsons. In welk decennium hij ook rondstruint, altijd loopt hij er rond met een gebroken hart. De ene na de andere vrouw verlaat hem. Gelukkig is hij pas als hij zijn liefdes uit zijn hoofd weet te zetten (Not Missin’ You). Wat te doen bij zoveel ellende? Op Old Time Blues zit de eenzame Tyson weer eens in het café. Niet voor het laatst. Whisky verzacht de pijn een beetje. En daar in die honky tonk komt hij tot het besef dat je de liefde niet kunt ervaren als je niet kennis hebt gemaakt met de pijn (Can’t Feel Love). Al het zelfbeklag levert ook nog iets op. Na weer een mislukt liefdesavontuur staat hij in de plaatselijke honky tonk te boek als Fool Of The Year. Op dit moment doet Tyson een tournee door Nederland. Binnenkort verschijnt zijn eerste volwaardige album getiteld Careless Soul.

Op Blues & Ballads – A Folksinger’s Songbook: Volumes I & II (New West Records/PIAS) brengt Luther Dickinson nieuwe versies van 21 nummers die hij eerder ook al heeft gedaan. Hurry Up Sunrise kennen we van het voortreffelijke album Electric Blue Watermelon van zijn band North Mississippi Allstars. In deze samen met Sharde Thomas gezongen versie klinkt het nummer minder gejaagd. Het nummer werd overigens geschreven door Otha Turner, de opa van Thomas. Op Up Over Yonder is JJ Grey gastvocalist, terwijl Jason Isbell slidegitaar speelt. Het lekkere Bang Bang Lulu doet hier ritmisch denken aan David Lindley. Dickinson overtuigt zoals altijd vooral ook door zijn relaxte benadering waarin blues, rock, soul en country bouwstenen zijn waar geen onderscheid tussen wordt gemaakt. De soepele basis is mede de verdienste van de ritmetandem die bestaat uit Amy Lavere (staande bas, zang) en Sharde Thomas (drums). De laatste is behalve als zangeres ook te horen op de fife, een fluitje dat veel vaker te horen is bij Dickinson. Speciale vermelding verdient ook nog het duet met Mavis Staples op Ain’t No Grave. In totaal 21 nummers met een speelduur van ruim 74 minuten.

Ook Walter Salas-Humara recyclet zijn eigen werk op Work: Part One (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous). De Amerikaan van Cubaanse afkomst heeft een behoorlijk oeuvre opgebouwd sinds hij halverwege de jaren tachtig begon met The Silos. Die band wordt niet veel genoemd in overzichten van altcountry, maar heeft toch wel degelijk invloed gehad op het genre. De popliedjes benadert Salas-Humara (zang, gitaar) hier vooral als een folkzanger. Daarbij kreeg hij volop hulp van producer Rich Brotherton (gitaar, dobro, mandoline, banjo, citer, zang). Het mooiste moment bewaart hij voor het laatst. Op Tennessee Fire laat Mary Rowell de vlammen slaan uit de viool.

Danny Barnes nam zijn eigen plaat Got Myself Together van tien jaar geleden nogmaals op: Got Myself Together (Ten Years Later) (Continental Song City/CRS). Banjovirtuoos Barnes ontving naar eigen zeggen veel fanmail betreffende het oorspronkelijke album, dat echter was uitgebracht op een label dat er sindsdien de brui aan gegeven heeft. De nieuwe versie kwam tot stand in de keuken van Barnes in Seattle. Het is rauwe akoestische muziek van iemand die de weg weet op zijn instrument. Barnes liet deze keer Sympathy For The Devil (Jagger/Richards) achterwege, een nummer dat wel op het origineel stond.