Gezien: Rhythm & Blues Night
Waar: De Oosterpoort, Groningen
Wanneer: zaterdag 30 april

Tekst: John Gjaltema
Foto’s: Gerrie van Barneveld

David Corley begon de Rhythm & Blues Night in Groningen met het nummer waarin hij een half jaar eerder bijna was gebleven. Toen haalde hij het einde niet. Een hartaanval op het podium tijdens zijn optreden op TakeRoot zorgde toen voor dramatische taferelen in De Oosterpoort. De zanger zeeg ineen, maar dankzij kordaat ingrijpen van een bezoekster kan hij het navertellen. Afgelopen zaterdag zagen de twee elkaar weer. Corley bedankte haar uitvoerig. Eerder op de dag was hij al bij het UMCG geweest om zijn dank uit te spreken voor de goede zorgen die hij in het ziekenhuis had mogen ontvangen. Dat nummer Blind Man bracht hij nu tot een goed einde. Het voelde als een opluchting. Vervolgens deed hij Sleepwalking. Hij bleef er nog even bij zitten. Het was toch een emotioneel moment. Daarna voelde hij zich sterk genoeg om er gewoon bij te gaan staan. Mooie stem heeft die David Corley trouwens. Donkerbruin timbre, gemaakt om mee te praatzingen. Corley is een laatbloeier die pas na zijn vijftigste debuteerde met de cd Available Light. Voor deze Europese tournee heeft hij een ep opgenomen. Lights Out heet die. Met op de hoes een hart en een grafiek van de hartslag.

Zeventig werd Bettye LaVette onlangs. De soulzangeres die op haar zestiende met My Man – He’s A Lovin’ Man al in de top 10 van de R&B-lijst stond, merkte op dat ze bezig is met het vijfde deel van haar opmerkelijke loopbaan. Dankbaar toonde ze zich. Maar het was toch vooral het publiek dat reden had om dankbaar te zijn. Nadat een jaar eerder Mavis Staples de Oosterpoort in vervoering had gebracht, was het nu de beurt aan LaVette. Ze imponeerde met een geweldige stembeheersing. Geen uithalen. Geen vocaal trapezewerk. Nee, gewoon een stem die de teksten betekenis gaf. De manier waarop LaVette aan de haal gaat met andermans werk is groots. Ze deed wat van Ray Charles, de allergrootste volgens haar. Net als Staples nam ook LaVette een cd op onder productionele leiding van Joe Henry. Het titelnummer I’ve Got My Own Hell To Raise was een van de hoogtepunten van de set. Ze deed ook Joy van Lucinda Williams, te vinden op diezelfde plaat. Het optreden eindigde in stijl. Een voor een verdwenen haar bandleden van het toneel, waarna LaVette a capella haar set afsloot.

Eigenlijk was het plan vooraf geweest om zoveel mogelijk countryartiesten aan het werk te zien. Maar LaVette stak daar een stokje voor. Ze was zo goed bezig dat we Cam Penner en Jon Wood aan ons voorbij lieten gaan, terwijl we onlangs nog zeer enthousiast waren over de cd Sex & Politics. We zagen wel Phil Cook aan het werk. Begeleid door The Dead Tongues, wiens Montana we onlangs ook positief besproken. Cook heeft met Southland Mission recent ook een uitstekend album afgeleverd waarop hij zich heeft laten inspireren door de elpees van zijn vader. Als invloeden noteerden we namen als The Band, Little Feat, Bobby Charles en Barefoot Jerry. In Groningen bracht de artiest, tevens bekend van Megafaun, ons naar de swamps met een geluid waarin rootsrock en soul samenkwamen. Naast eigen werk hoorden we ook Sail Away van Randy Newman.

Zo’n 25 jaar geleden zagen we Southside Johnny & the Asbury Jukes optreden in Amsterdam. Of het Paradiso was of Melkweg, we weten het niet meer. Maar wel dat het geweldig was. Better Days. Veel veranderd was er niet. De band uit New Jersey stond met acht man op het podium. Met drie blazers, net als destijds. Saxofoon, trompet, trombone. En verder drums, bas, toetsen en gitaar. En Southside Johnny als zanger en showman. Een harde werker. Strak klonk het nog altijd. Als een soulrevue. We kregen er eigenlijk nauwelijks genoeg van, maar na zo’n 40 minuten bedachten we wel dat tegelijkertijd Corb Lund te zien was.

Het klonk een beetje boers toen we terugliepen naar de entreehal waar Corb Lund zijn ding deed. Die indruk was snel verdwenen. Nou ja, boers was het wel. Lund begon over koeien en was toch lichtelijk verbaasd dat hij daar zoveel bijval mee oogstte in Groningen. Er werd gedanst voor het podium en dat hadden we eigenlijk nog nauwelijks gezien deze avond. Ondertussen zijn die liedjes van de Canadees, zelf een boerenzoon trouwens, voor de luisteraars die gewoon op hun plaats blijven staan pakkend genoeg om je mee te vermaken. We schreven het al eerder: Corb Lund is nog niet zo bekend als Daniel Romano, maar hij verdient veel meer aandacht.