Campfires On The Moon (Tonic Records) van de Canadees Rodney DeCroo heeft een lange tijd nodig gehad om te overtuigen. DeCroo zingt niet altijd geheel toonvast. En als dan Ida Nilsen op Stupid Boy In An Ugly Town ook soms net iets te hoog of te laag zit, moet je even doorbijten. Wie die moeite neemt, wordt beloond. Die hoort dwars door de nogal wankele arrangementen van akoestische gitaar, contrabas en piano DeCroo worstelen met het leven. En dan krijgt de imperfectie betekenis. Dan komt het gevoel dat al in songtitels als Sparks In The Rain, Tear All Lovers Down, Ashes After Fire naar voren wordt gebracht pas goed aan. Dan wordt duidelijk dat het hier om een album gaat dat tijdloos is en dat in de toekomst niets van zijn kracht zal verliezen. Het draait op Campfires On The Moon om spijt en verlies. En om ouder worden. DeCroo heeft zijn emoties gegoten in liedjes die niet per se rond zijn eigen personage blijven hangen. DeCroo kampte met een posttraumatische stressstoornis. Totaal opgebrand na zeven hectische jaren waarin hij vijf albums uitbracht. Deze nieuwe plaat is zijn eerste sinds Queen Mary Trash uit 2010. Over die plaat schreven we dat hij met zijn bijzondere stem als een scheermes door de nummers snijdt. Deze keer geen rocksongs met fel gitaarwerk; de intensiteit is van een andere orde. Bij een popquiz zou je Rodney DeCroo trouwens zomaar kunnen verwisselen met Walter Salas-Humara, zo dicht liggen die stemmen bij elkaar.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie