We’re All Gonna Die (HUB Records) van Dawes is een opvallende plaat. Een plaat waarmee de band rondom Taylor Goldsmith nieuwe paden bewandelt. En het is de vraag of de fans van het eerste uur die paden ook zouden willen opgaan. Niet dat op bruuske wijze gebroken wordt met de folkpop van weleer, maar het is wel meer dan een lichte accentverschuiving. “Wat dan?”, hoor ik u denken. Het zit hem met name in de sound en productie. Aan de ene kant klinkt de band hier een stuk rockender en is het geluid rauwer, aan de andere kant kan je ook beweren dat het geheel wat gelikter is geworden. Het openingsnummer One Of Us is gebouwd op een steeds repeterende riff en een sterk refrein. Maar het daarop volgende titelnummer is gelijk een stuk rustiger en zou ook zomaar op een latere plaat van de Human League hebben kunnen staan. Wel lekker, hoor, maar echt anders dan voorheen. En neem nu When The Tequila Runs Out, een nummer over een feestje. Dat is, met die nadruk op de percussie, zowat dansbaar! Niet alles is anders. Roll Tide b.v. is ouderwetse jaren 70 westcoast folkrock, maar bijna ongemerkt zit hier toch ook een bijzonder ritme in. Niet alles is even geslaagd. Picture Of A Man is me wat te schel en clichématig b.v. Maar het feit dat Dawes zich niet blijkt vast te willen laten pinnen in een hoek, is alleen maar toe te juichen. Stilstand is immers achteruitgang.
07/10/2016 Permalink
Ik ga het nieuwe pad van Dawes niet bewandelen.
07/10/2016 Permalink
Ik wandel met je mee Marco. teleurstellend!
07/10/2016 Permalink
Gaat een hele optocht worden ik loop ook mee prut plaat
08/10/2016 Permalink
De eerste twee albums waren echt goed,deze is echt slecht.
09/10/2016 Permalink
De vorige was ook al prut.
09/10/2016 Permalink
Nou ik vond de vorige nog goed te doen hoor, evenals de albums daarvoor. Maar deze nieuwe is inderdaad wel heel beroerd. Van die malle geluidjes allemaal. Op Take Root gaven ze nog zo’n heerlijke rockshow weg vorig jaar.
09/10/2016 Permalink
De paden op, de lanen in.