Haar vorige album bracht Martha Fields nog uit onder de naam Texas Martha, dan weet u dus wel waar ze vandaan komt. Toch is dat verwarrend. Ten eerste omdat zij een deel van het jaar in Bordeaux woont en haar nieuwste album, Southern White Lines, ook heeft gemaakt met haar Franse begeleidingsband. Ten tweede omdat zij op dit nieuwe album vooral op onderzoek uitgaat naar de muzikale roots die via haar moeder heeft, te weten de mountain music uit Kentucky en West-Virginia. Daar valt veel wat te halen, maar het resultaat valt uiteindelijk toch niet mee. Met name zit dat in de eenvormigheid van de plaat. Telkenmale maar weer die fiddle al dan niet in combinatie met de dobro of resonator guitar. Een overdaad. En dan veelal in een zelfde midtempo. Daarbij komt ook nog dat Fields een manier van zingen heeft die weinig doorvoeld is. Weinig verrassend en een beetje stoer, maar uiteindelijk toch afstandelijk. Dat levert een album op dat in eerste instantie nog wel aardig lijkt maar bij meerdere luisterbeurten toch een windei blijkt te zijn.
09/10/2016 Permalink
Windei?
09/10/2016 Permalink
Windei is volgens wikipedia ook iets als miskraam
10/10/2016 Permalink
Is gewoon een Nederlandse uitdrukking.