John Prine – Charlie Rich – Billy Bragg & Joe Henry – The Devil Makes Three – Shirley Collins

Wie zet het vuilnis buiten als je mij op straat hebt gezet, vraagt John Prine aan Iris Dement. Het plagerige duet Who’s Gonna Take Your Garbage Out is een ijzersterke binnenkomer van For Better, Or Worse (Oh Boy Records/Thirty Tigers/Bertus). Daarop herhaalt John Prine het trucje dat hij in 1999 uithaalde met In Spite Of Ourselves, hetgeen betekent dat hij opnieuw een plaat heeft opgenomen waarop hij duetten zingt met countryzangeressen. En warempel, het heeft wederom een prachtplaat opgeleverd. De onlangs 70 geworden Prine lijkt helemaal op te leven tussen al die vrouwen. Naast Iris DeMent zingt hij met Lee Ann Womack, Alison Krauss, Susan Tedeschi, Holly Williams, Kathy Mattea, Morgane Stapleton, Amanda Shires, Miranda Lambert, Kacey Musgraves en Fiona Prine. Stuk voor stuk halen ze het beste uit zichzelf en Prine naar boven. Deze prachtige countryduetten bewijzen dat de covers, grotendeels bekende countryliedjes, tijdloos zijn en met For Better Or Worse zou deze veteraan een vergelijkbare status mogen verkrijgen als Johnny Cash met diens American Recordings.

Ook erg goed is Feel Like Going Home – The Songs Of Charlie Rich (Memphis International Records/Proper Records). Daarop geven artiesten als Shooter Jennings, Jim Lauderdale, Will Kimbrough en anderen spetterende versies van liedjes die Charlie Rich schreef toen hij opnam voor Sun Records in Memphis. Niet alleen doet hier Charlie Rich Jr. mee – hij speelt tijdens zijn take van Break Up op dezelfde piano als destijds zijn vader – maar ook familie van Phillips is betrokken bij het project dat in de Sun-studio tot stand kwam. Eigenlijk is de rockabilly die Rich maakte voor Sun veel te onbekend gebleven. Terecht daarom deze aandacht voor die liedjes. Wat dit album als geheel zo coherent maakt, is dat de band bestaande uit producer Michael Dinalio (elektrische en akoestische gitaren), Tim Carroll (elektrische gitaar), Preston Rumbaugh (bas) en Rom Hambridge (drums) steeds het fundament heeft gelegd.

Voor Shine A Light – Field Recordings From The Great American Railroad (Cooking VinylV2) maakten Billy Bragg en Joe Henry een treinreis van Chicago naar Los Angeles. Daar en op de stations van St. Louis, Poplar Bluff, Fort Worth, San Antonio, Alpine, El Paso en Tucson werd op perrons en in wachtkamers snel opnameapparatuur neergezet, waarna de twee artiesten er oude liedjes over de spoorwegen opnamen. Over stoomtreinen, hobo’s en de eenzaamheid van een fluit die klinkt over een kale vlakte. De reis duurde vier dagen. Het album begint met Rock Island Line en daarnaast komen nog 12 nummers langs die bekend zijn van Hank Williams, Lead Belly, Carter Family, Jimmie Rodgers en anderen. Een prachtig document van Bragg en Henry.

De vierde erg goede plaat in dit overzicht van albums met covers is van The Devil Makes Three. Redemption & Ruin (New West Records/PIAS). De liedjes hebben een donkere kant en een lichte. Hel en verdoemenis tegenover wederopstanding. De voorkant van het klaphoesje toont de zwarte wereld, de witte achterkant het hiernamaals. Het trio uit Vermont haalt ook op reguliere platen inspiratie uit vooroorlogse muziek, dus een stijlbreuk is dit album geenszins. Zoals al eens eerder opgemerkt in een recensie draait het bij The Devil Makes Three om levendigheid. Dat doen ze bijzonder overtuigend. Nadat Angel Of Death van Hank Williams de collectie heeft afgesloten, blijf je achter in de wetenschap dat er zojuist nieuw leven is geblazen in zelfs dat laatste liedje. De oude blues en country van Robert Johnson, Muddy Waters, Willie Nelson, Kris Kristofferson, Townes Van Zandt en andere grootheden kan nog wel enkele decennia mee als het wordt opgepikt door artiesten als dit trio.

Nog ouder zijn de liedjes op Lodestar (Domino/V2) van Shirley Collins. Het jongste nummer op deze collectie komt uit de jaren 50, het oudste uit de zestiende eeuw. Collins is overigens zelf ook een legende. De Britse folkzangeres maakte met deze cd een comeback na liefst 38 jaar. En wat voor een. De Engelse en Amerikaanse folk- en cajunliedjes op Lodestar brengen de luisteraar naar een andere tijd. Alsof je enkele eeuwen terug doolt door de Schotse hooglanden. Maar ook naar de Appalachen en Louisiana. De door draailier en accordeon voortgetrokken liedjes zijn boordevol mystiek. Wat de 82-jarige Collins hier in deze songs legt is grandioos. Goed dat ze haar stem terug heeft, nadat ze die in de jaren 80 kwijtraakte.