Douglas Greer is bekend in Texas en Nederland. Dat is allemaal te danken aan zijn 10 jaar geleden verschenen debuut Just A Man, dat hier (ook op deze site) warm onthaald werd. De man uit Port Acres komt nu eindelijk met een opvolger: Baja Louisiana (Zilker Park Records), genoemd naar de bijnaam van de grensstreek tussen Texas en Louisiana waar Greer vandaan komt. Opmerkelijk is trouwens dat Port Acres tegen een buurt in Port Arthur aanligt die Nederland heet. Dat moet een voorteken zijn geweest. Enfin, naar het album nu: 11 nummers waarin Greer aantoont een begaafd woordkunstenaar te zijn. Mooie teksten en in elk nummer wel een leuke vondst. Het vinnige Take My Name Of Your Facebookpage is daar een mooi voorbeeld van. Waarom blijft zijn ex zijn naam gebruiken? You’ve got your new body and your new career; why the hell you gotta go by Greer? Wat je wel op Baja Lousiana kunt aanmerken is dat Greer in muzikaal opzicht een veilige koers kiest. Daar veranderen de gitaristen David Grissom en Bradley Kopp ook niet veel aan. Laatstgenoemde speelt op Christmas In The Travis County Jail en dat is wel een erg prettig stevig nummer. In het afsluitende Dead Unicorns kiest Greer een iets experimenter pad door een continue repeterend fiddle-loopje toe te voegen. Daarmee zet hij de luisteraar op een prettige wijze toch nog even op het verkeerde been.

Tien jaar geleden streven we dit over Just A Man:
Om nu te stellen dat de in Port Arthur, Tx. geboren, en tegenwoordig vanuit Austin opererende, Douglas Greer een vernieuwer is, nou nee, niet echt. Maar met zijn debuut Just A Man toont hij zich wel degelijk al direct een talent met perspectief; eentje die de middelmaat ontstijgt, en die ons ongetwijfeld nog meer moois zal brengen. Greer heeft een prettige stem, met een lekker relaxed, gruizig randje. Hij heeft daarnaast een vlotte pen. Tien songs omvat Just A Man, en er valt werkelijk geen zwak nummer te bespeuren. Sterker, de gevarieerdheid van dit debuut is ook al zo’n plus. De productie besteedde Greer uit aan niemand minder dan Michael Ramos (ook keys, piano, accordeon), terwijl ook niet te misse gasten als Mark Hallman en Dave Grissom (el.gitaar) acte-de-presence geven. Mocht ik de volgende podcast mogen samenstellen, dan zou track zeven, het fraaie Dry Creek Cafe welhaast zeker ‘speeltijd’ krijgen, doch ook opener Damn Sure Gone en Black Train zouden zomaar naar extra aandacht kunnen meedingen. Tekstueel gezien blijkt Greer een jongeman met een scherp observatievermogen; muzikaal weet hij met zijn gevolg vrijwel steeds de juiste nuances aan te brengen. Kortom, deze voormalige zanger van de rootsrockers Amos Moses weet met Just A Man te verrassen, zonder dat er dus van noviteiten sprake zijn. En dat blijkt nu juist een grote kwaliteit. En of het nou van belang is of niet, maar omdat deze schijf wat langer op een mening heeft moeten wachten, is de uiteindelijke waardering zelfs nog met een ‘halfje’ toegenomen. Het surplus aan draaitijd heeft namelijk van een goede schijf in een mum van tijd een uitmuntende plaat gemaakt. Een ‘dwingend’ koopadvies past daarbij.