Barsten in de ruiten. Kapotgegooide stoelen. Het zijn de stille getuigen van de scheiding van Sara Watkins. Op het titelnummer Young In All The Wrong Ways (New West Records/PIAS) kijkt ze terug op die episode in haar leven. De wonden zijn nog vers. Maar moet ze er nou echt zo bij schreeuwen als een Linda Perry? Watkins heeft zich nimmer beperkt tot bluegrass of zelfs country. Bij het trio Nickel Creek gaf rock de muziek meerwaarde; bij deze soloplaat is dat niet het geval. Watkins springt zoveel kanten op, dat ze nauwelijks is te volgen. Het zal haar manier zijn van het verwerken van een verbroken relatie; voor haar platen is het te hopen dat ze in wat rustiger vaarwater terecht komt. Zelf is ze nog niet zover, zo blijkt op Move Me. Opnieuw schreeuwt ze het soms uit, maar het nummer heeft ook rustiger passages. De country is grotendeels weggezuiverd, Watkins speelt slechts sporadisch fiddle. De momenten dat ze dat wel doet, zoals op de countrynummers One Last Time en The Truth Won’t Set Us Free, zijn dan ook de hoogtepunten van een wisselvallig album.
14/11/2016 Permalink
Het zal wel aan mij liggen, maar dat schreeuwen waarover de geachte recensent rept hoor ik nagenoeg niet. Gewoon één van de vele alt-country zangeressen die een aardig plaatje gemaakt heeft. Stilistisch is het ook allemaal wel consistent.