Down Harrison – Richard Lindgren – Paul Henriksen – By The Bluebird
Uit het hoge Noorden, uit het Zweedse Pitea, dat bijna tegen de poolcirkel aanligt, komt Down Harrisson. De groep is een soort van reunie want de bassist en drummer zochten na ruim 10 jaar weer contact met een zanger van een van hun eerdere bandjes. Die bleek sindsdien uit de muziekwereld te zijn gestapt, maar had in de tussentijd wel meer dan honderd nummers geschreven. Tien van deze liedjes zijn nu op dit sprankelende, ongetitelde, debuut (Rootsy/Sonic Rendezvous) terechtgekomen. Down Harrisson beweegt zich tussen countryrock en melodieuze classic rock en doet dat met verve. Bijna elk nummer heeft wel een lekkere hook of riff en de koortjes zijn bovengemiddeld goed.
De bekendste naam van de hier besproken artiesten is ongetwijfeld die van Richard Lindgren. De titel van zijn nieuwe album, Malmostoso (Rootsy/Sonic Rendezvous), lijkt te verwijzen naar de woonplaats van de Zweedse singer-songwriter. Maar Malmostoso is een Italiaans word dat zoiets wil zeggen als ”geirriteerd”. Van irritatie is op dit album echter weinig sprake. De plaat is in in Pavia, nabij Milaan, opgenomen met een stel Italiaanse musici en deze stap heeft er wellicht toe geleid dat dit een van Lindgren’s lichtste en meeste toegankelijke albums is. Maar niet een van zijn beste. Dunce’s Cap en het zwierige Merrion Row zijn heerlijke nummers. De rest is wel okee, maar weinig opvallend. Zie ook agenda.
Paul Henriksen komt uit Noorwegen. Met Time To Grow Wings (Rootsy/Sonic Rendezvous) heeft hij een klassieke singer-songwritersplaat gemaakt, maar een met sterke rootsy invloeden. De eenzame pedal steel van Geir Sundstøl is vaak te horen. Henriksen zat ooit in de band Flying Shoes en de invloed van de schrijver van het gelijknamige nummer, Townes van Zandt, is dan ook groot geweest. In Six Foot Two zingt Henriksen over die keer in oktober in Trondheim dat hij getuige was van de soundcheck van Van Zandt. Mooi is ook de hardingfele (een achtsnarige viool) die Marie Tveiten op dit nummer speelt. Time To Grow Wings is wel een plaat die een paar draaibeurten nodig heeft, maar dan heb je ook wat.
By The Bluebird tenslotte is het pseudoniem van de troubadour Gustav Leeb-Lundberg. Deze Zweed toog naar Woodstock om daar met behulp van Simon Felice dit ongetitelde album (Rootsy/ Sonic Rendezvous) album op te nemen. Een van de andere Felice Brothers, James in dit geval, speelde toetsen en accordeon. Van de vier hier behandelde artiesten klinkt By The Bluebird het modernst. Leeb-Lundberg kent zeker zijn klassiekers (Simon & Garfunkel, Cornelis Vreeswijk) maar ook Bright Eyes b.v. is een sterke invloed. Een modern klinkende melancholieke folkrocker. Lion To Tame, waarvan je hieronder een soloversie kunt horen/zien, is de instant-hit.
17/11/2016 Permalink
Je maakt me erg nieuwsgierig naar Richard Lindgren’s andere werk, als dit niet eens zijn beste album is. Als het om Zweedse musici gaat ben je niet snel kritisch. De overdreven waardering voor Christian Kjellvander is daar het grootste bewijs van. Dit album van Lindgren is wat mij betreft 10 keer beter dan alles wat Kjellvander gemaakt heeft en nu ben jij ineens wel kritisch. Perfecte arrangementen, heerlijk stel muzikanten, mooie stem. Niks te klagen, of het moet de soms ietwat moeizame uitspraak zijn, maar daar hebben de meeste Scandicana artiesten last van. Dit album zou zomaar eens een kandidaat voor mijn eindejaarslijstje kunnen worden. De overige 3 hier beschrevenen zijn het beluisteren niet waard. John Gjaltema noemde de Scandinaviërs ooit meesters in het kopiëren. Dat geldt niet in het minst voor zowel Henriksen, Harrison als Bluebird.
17/11/2016 Permalink
Ik ben altijd kritisch, Hendrik. Niet ineens bij dit album van Lindgren. Deze bevalt mij gewoon niet, weinig opvallende nummers. 13 in een dozijn werk. Zijn vorige albums vond ik interessanter. Jij hoort dat klaarblijkelijk anders.
18/11/2016 Permalink
Zijn vorige albums ken ik niet Hugo, daarom zeg ik er ook benieuwd naar te zijn als jij deze minder vindt. Natuurlijk ben je ook wel kritisch, maar blijven de keren dat je dat niet bent wellicht meer hangen. Ik kan 3 keer achtereen 5 sterren voor Kjellvander moeilijk kritisch noemen, Laten we eerlijk zijn. Bij 3 keer 5 sterren denk ik aan het niveau Dylan, Van Zandt, maar in de verste verte niet aan een doorsnee artiest als Christian Kjellvander. Waarmee ik niet zeg dat het een prutser is, maar ik hoef maar types als Matt Woods, Chris Stalcup of June Star te noemen en we praten al over een veel hoger niveau en ook dat zijn geen 5 sterren mannen. Vind ik.
Maar ga rustig verder met het ophemelen van Scandinaviërs, want zonder jou had ik Lindgren nooit ontdekt Zo “heb elk nadeel zijn voordeel”. En eh….de vakantie naar het noordelijkste puntje van Denemarken is alweer geboekt.
18/11/2016 Permalink
Ha, nu je het toch over Denemarken hebt: er is een nieuwe plaat van C.S. Nielsen, Jericho Road. Die is op het eerste gehoor ook prima in orde.
19/11/2016 Permalink
Die nieuwe C.S. Nielsen vind ik een van de hoogtepunten van 2016.
Wat een plaat!!! Zowel tekst als muziek….zeer indrukwekkend.
19/11/2016 Permalink
Ik heb de eerste helft zo ongeveer gehoord. Bevalt mij ook prima tot zover.