Het jaar nadert zijn einde. Op heel veel sites staan al jaarlijstjes. Veel te vroeg als je het mij vraagt. Tellen al die albums die deze maand worden uitgebracht niet mee? Maar ach, ik moet niet zeuren. Zelf maak ik er ook een potje van. Op een andere manier valt namelijk niet te verkopen dat pas nu de recensie van Dori Freeman (Free Dirt Records/Music & Words) op deze site verschijnt. Elders werd het album al in de eerste maanden van dit jaar besproken. Dat we niet alles kunnen bespreken is logisch, maar een stukje over deze cd mag toch niet ontbreken. De inmiddels 25-jarige Dori Freeman uit de Amerikaanse staat Virginia is namelijk niet zomaar een vertolker van rootsmuziek, ze drukt er ook haar eigen stempel op. Niet door compleet iets anders te doen, maar juist door oude tradities te omarmen en mee te nemen naar haar eigen blikveld. Zo is Go On Lovin’ pure country met die klakkende drums en steelgitaar, maar dan wel op een manier gebracht die eenzelfde voornaamheid uitstraalt als het werk van Robert Ellis. Puur en gedistingeerd. Met een regel kan ze een situatie schetsen zoals ze doet met ‘you’re wasting my love and I’m wasting your time’ op Where I Stood. Bas en drums geven Tell Me een pulserende melodie waarover netjes aan de snaren van een viool wordt geplukt. Fine Fine Fine speelt zich af op het terrein van Roy Orbison en Mavericks. Bij dat alles heeft Freeman een heldere stem die door de bossen van de Appalachen kringelt als rook uit de schoorsteen van een houten berghut. Op het van een twangende gitaar voorziene Lullaby valt te denken aan Patsy Cline. Of dit album ook mijn jaarlijst haalt, ik weet het nog niet. Het is immers nog maar half december…
17/12/2016 Permalink
Prachtplaat !