Joe Camilleri zit al vijftig jaar in de muziekbusiness. De Australiër maakte in de jaren 70 naam met Jo Jo Zep & The Falcons. Op zijn cv staan 48 albums, waarvan Faithful Satellite Rootsy/Sonic Rendezvous) de twintigste is met The Black Sorrows. Die band zou je kunnen omschrijven als de beste bewegende jukebox van de wereld. Het eigen repertoire lijkt altijd wel op iets anders uit de popgeschiedenis. Maar het zijn wel eigen liedjes. Knap geschreven bovendien door Camilleri en diens vaste partner als songschrijver Nick Smith. Na een deftig intro klinkt Cold Grey Moon meer als Elvis Costello dan Declan MacManus. Fluwelen trompetten passen daar heel goed bij. Raise Your Hands begint even als Neville Brothers, maar gaat dan naar oude swing, een beetje als Brian Setzer met een big band. You Were Never Mine is Willy DeVille die south of the border gaat. Superromantisch en met een accordeon. Maar in de zang hoor je ook Garland Jeffreys terug. Fix My Bail is country met banjo en fiddle en handelt over iemand die vast wordt gezet wegens het nuttigen van teveel whisky. Ain’t Ever Gonna Happen heeft een nachtclubsfeer. Deftig en sleazy tegelijk. Winter Rose klinkt Iers. Stampende melodie en accordeon en in de zang valt te denken aan Van Morrison. Love You Anyhow klinkt als iets uit het Great American Songbook, maar is gewoon geschreven door Camilleri en Smith. Als een jazzy Costello wederom, waarna op Into Twilight Costello en Morrison elkaar lijken te ontmoeten. De stamper Carolina is bijna glamrock. Een positieve vergelijking bij Love Is On Its Way is Garland Jeffreys, een negatieve zou UB40 kunnen zijn. Land Of The Dead is het soort verkenning van rock waar Lenny Kravitz het patent op heeft (gehad). Afsluiter Beat Nightmare combineert dub, reggae en sociaal geëngageerde soul. En toch blijven The Black Sorrows als ze de stijl van Curtis Mayfield (en al die anderen) benaderen zichzelf. Niet buitengewoon origineel, maar wel echt goed.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie