Later dit jaar verschijnt een nieuw album van Jason Isbell. Die zal er nog een hele kluif aan hebben om te tippen aan This Ain’t New York (Butler Records/Bertus) van Mercy John. Van wie? Van Mercy John, dat is de Nederlander John Verhoeven die in 2013 als John Henry een goed ontvangen debuut afleverde. Dit nieuwe album is een must voor al die fans die wachten op de nieuwe Isbell. Want deze Brabander levert net zo’n magistraal werkstuk af als zijn collega uit Alabama deed met Southeastern en Something More Than Free. Mercy John begint met het titelnummer en zet daarin direct de boel op scherp door de tegenstelling tussen stad en platteland te benadrukken, een thema dat hij ook aanpakt op Back Home. Nee, de grote stad verlaat hij liever. In een donker hol in een van de uithoeken van de stad voelt hij zich maar eenzaam. Hij heeft geen behoefte aan succes als hij daarvoor zijn thuis moet verlaten. Nou John, dan heb je pech. Met deze plaat zal er echt wat veranderen. De Engelse taal vormt geen enkele belemmering voor de Brabander. Niet in de uitspraak en niet als tekstschrijver. Zo’n titel als Break Apart With Me heeft een fraaie dubbele lading. Mooi gevonden. God Made An Awful Mistake is zijn manier om te zeggen dat hij het moeilijk heeft met de dood van zijn moeder en hoeveel hij van haar hield. In zijn manier van zingen heeft Mercy John echt behoorlijk veel van Isbell, maar dat is geenszins bezwaarlijk. Integendeel, de zang is beheerst en dipt dieper in het bad van countrysoul dan veel collega’s die dichter tegen die stijl aanschurken kunnen waarmaken. Met die vaststelling is nog niet alles gezegd. De band naast Mercy John (zang, akoestische en elektrische gitaar) levert namelijk groots werk af. Allereerst gaat de hoed af voor Rolf Verbaant, die op gitaren en pedal steel diepe indruk maakt. Luister naar de gitaarsolo van de 7 minuten lange afsluiter Strangers en je bent verkocht. Geniet ervan hoe Lost begint als iets van The Jayhawks of hoe hij op veel andere nummers even flink hard aanzet om daarna wat rust te creëren. John Maasakkers (drums, percussie) en Judith Renkema (bas) leggen het fundament voor Verbaant, waar ook Gabriël Peeters (Hammond-orgel en piano) en Kirsten Boersma (piano, Wurlitzer) baat bij hebben. Deze door Peeters en Mercy John geproduceerde plaat zien we hoog in de eindejaarslijsten staan.
25/02/2017 Permalink
Mijn eindejaarslijstje gaat hij niet halen. Er zijn alleen al 2 betere Nederlandse producties dan deze, nog voor maart begint. Neemt niet weg dat dit wederom een bewijs is van de enorme hoeveelheid talent waaruit Nederland kan putten tegenwoordig. Erg lekker plaatje, waarbij de langzamere nummers er bovenuit steken, Strangers bijvoorbeeld: geweldig. Jammer dat het up-tempo werk zo achterblijft. Als hij zich daarin verbetert dan zou zijn volgende mijn eindejaarslijstje best kunnen halen.
25/02/2017 Permalink
Buitengewoon goed album. Dank voor het signaleren, ik kende hem niet. Gaat een grote toekomst tegemoet. Snel maar eens live aanschouwen.
25/02/2017 Permalink
Live o.a. vrijdag 3 maart als support act van JW Roy & The Royal Family in de Vlaardingse Kroepoekfabriek; 21.00 uur.
Die dag is Mercy John ook nog omstreeks 16.15 uur te zien & te horen bij de Platenreus (Hoogstraat 210) voor een Instore en om 17.15 uur bij Omroep Vlaardingen…….
25/02/2017 Permalink
fijne plaat!
25/02/2017 Permalink
Toevallig live gezien in Hedon Zwolle als voorprogramma van een overigens uitstekende JW Roy. Hij deed me meteen denken aan jason Isbell al is Ryan Adams zijn grote voorbeeld. Heerlijk optreden en prachtige plaat.
Ron Jans
26/02/2017 Permalink
Die twee Nederlandse albums waar jij op doelt zijn zeker Dancing on a volcano van Ralph de Jongh en Moi van Daniël Lohues zeker, Henk? 🙂 Dit is gewoon ook een prachtig album.
26/02/2017 Permalink
Aardige plaat, 5 sterren is wat overdreven.
28/02/2017 Permalink
Die heeft heel goed geluisterd naar Jason Isbell.
28/02/2017 Permalink
Is niet erg als je iemand na probeert te spelen maar ik zie het nooit als een talent,meer als een kunstje.
06/03/2017 Permalink
Lekker album, deed me ook denken aan isbell. Gitaar solos zijn ook dik in orde. 5 sterren wat aan de hoge kant inderdaad. Word het trouwens gereageerd door Ron Jans de trainer ?
Groet
20/03/2017 Permalink
Zes sterren. En niet zeuren over Jason Isbell. Op eigen kracht een dijk van een album gemaakt. On-Nederlands goed.