Prisoner (Paxam/Universal) is al het zestiende album (we tellen de hardrockplaat Orion mee) van de nu al weer 42-jarige Ryan Adams. Het is een plaat waarop hij in liedjes handen en voeten geeft aan de echtscheiding van Mandy Moore. De titels zeggen al genoeg: Do You Still Love Me, To Be Without You, Haunted House, Breakdown, We Disappear. Met het eerstgenoemde nummer opent de plaat en Adams vliegt er gelijk in. Orgelklanken worden met zware gitaarriffs doormidden gescheurd. Dit is classic rock in de beste traditie. Maar is dat wat we van de alt.country-prins willen horen? Kijk daar zit misschien de fout. Adams is niet meer de Adams van het begin van dit millennium. Gelukkig niet. Je hebt genoeg artiesten die jaar in jaar uit dezelfde plaat maken. Adams hoort daar niet bij. Toch is dit een plaat die ook de liefhebbers van Heartbreaker en Gold wel zouden kunnen waarderen. Ondanks de vaak knallende drums en de lichte echo op de vocalen blijft duidelijk waar Adams’ roots liggen. Het is die wat zuidelijk klinkende zang met bijzondere timing, vaak net voor of achter de beat, die het nieuwe werk verbindt met vroeger. Maar ook de nummers die Adams klein houdt zoals het fijne To Be Without You en Tightrope (met saxsolo) doen aan weleer denken. Hoogtepunt van de plaat is Breakdown, dat lekker breed uitwaaiert. En het heerlijk meezingbare Broken Anyway, en het rockende Doomsday en… Zo gaat het maar door. Je kunt wel vraagtekens zetten bij de soms wat al te gemakkelijke teksten (en wie een tijdje geleden op onze Facebook-pagina keek, kon daar een filmpje zien over de manier waarop Adams aan het tekstdichten slaat). Toch krijgt Prisoner bij ons vier sterren. Vooral omdat het zo’n lèkkere plaat is.
22/02/2017 Permalink
Wat mij betreft het zoveelste tegenvallende album van een zwaar overschatte artiest die de belofte die hij ooit was nooit heeft waargemaakt.
22/02/2017 Permalink
Ik vind er ook (wederom) geen reet aan.
22/02/2017 Permalink
Ik sluit mij volledig aan bij de heren hierboven. Cold Roses was nog aardig, maar verder heb ik ook nooit kunnen begrijpen wat er zo geweldig is aan deze man. Man krijgt altijd een hoop aandacht voor heel gemiddeld materiaal. Maar niks aan de hand, volgende week een nieuwe Lohues van wie ik volgens mij nog nooit een recensie gelezen heb hier.
22/02/2017 Permalink
De mannen van Altcountry.nl schenken trouwens sowieso alleen maar aandacht aan fysieke cd’s. Jammer voor de liefhebber die dus verstoken blijft van recensies van drie kleine meesterwerkjes die dit jaar al zijn verschenen, te weten Saints Eleven (Coming Back Around), Mountain Road (Momentum) en Great American Taxi (Dr. Feelgood’s Traveling Medicine Show).
22/02/2017 Permalink
Akkoord met de 4 sterren ! 🙂
Album van 2014 vond ik 5 sterren…….live toen te gek ! Veel beter dan jaren geleden op Take Root.
22/02/2017 Permalink
Ik snap niet hoe je hier 4 sterren voor kunt geven. Na Cardinology (ook geen topper), is het allemaal waardeloos wat wordt uitgebracht. Teksten, melodielijnen zo ontzettend voorspelbaar dat ik me afvraag hoeveel zorg er daadwerkelijk aan besteed wordt.
Alleen de eerste drie nummers en hard to be without you zijn ok, verder is het vooral zo snel mogelijk afzetten die plaat, voordat je ontploft van irritatie.
22/02/2017 Permalink
Ben het met Leon eens eerste drie nummers meer dan ok de rest toch niemendalletjes.
Even de tips beluisterd hierboven van Great american Taxi,Mountain Road(muziek voor de EO jongerendag) en Saints eleven. Niet mijn kopje thee de drie bands.
22/02/2017 Permalink
Wat mij betreft de vier sterren zeker waard. Geweldige plaat die bij elke luisterbeurt beter wordt.
22/02/2017 Permalink
Die 3 bands die jij noemt Paul H even snel doorgeskipt, Klinkt uitstekend zo op het eerste gehoor.
Hugo heeft wel eens uitgelegd dat Lohues nooit besproken wordt, omdat ze alleen CD’s bespreken waarvan ze een recensie exemplaar krijgen. Dat is duidelijk natuurlijk. Maar het is aan de andere kant wel apart dat een site die zich Altcountry noemt en ook nog eens eindigend op punt NL, de allergrootste Altcountry artiest van Hollandse bodem negeert, en dat al een kleine 15 jaar lang. Lohues heeft eenvoudigweg nog niet 1 minder album gemaakt. Enige dat je van hem kan zeggen is dat de verrassing er na al die tijd er een beetje af is. De kwaliteit is echter tot en met de laatste plaat AOSEM van een niveau die in Europa zijn gelijke niet kent. Bij lange na niet zelfs. Kan me bijna niet voorstellen dat zijn nieuwste “Moi” veel minder gaat zijn. Ik zou zeggen: koop de Allennig reeks, of luister gewoon op Spotify en geef met terugwerkende kracht een vette recensie. Ik ben niet van de LP’s, maar ik geloof dat de Allennig reeks binnenkort op LP verschijnt. Lijkt mij een perfect moment om hem eindelijk te eren.
23/02/2017 Permalink
Hij heeft het vermogen om al deze nummers ook akoestisch klein te houden, dan ontstaat er iets magisch wat alleen Ryan Adams kan!
”Live At The Cargeny Hall” was echt weergaloos.
In mijn ogen blijft hij een van de allergrootste.
23/02/2017 Permalink
Op de platen met The Cardinals staan mooie nummers, maar ook (te) slome zeurnummers. Easy Tiger vind ik okee, net als zijn plaat uit 2014, en Ashes & Fire is mooi. Maar zo zijn er veel meer platen die minstens net zo goed en mooi zijn. Ik heb zelf net Ian McFeron ontdekt (sorry, veel te laat) en vind zijn plaat Time Will Take You echt een juweel. Overigens hoeft verlies en verdriet niet altijd een plaat vol treurnis op te leveren. Cindy Bullens maakte in 1999 een plaat na het overlijden van haar dochter van 11. Een plaat vol hoop en kracht. ‘Better than I’ve ever been’, zingt ze in het laatste nummer. Over classic rock gesproken…
23/02/2017 Permalink
Als de meningen zo over je verdeeld zijn dan ben je een groot artiest. Love him or hate him.
23/02/2017 Permalink
De meningen zijn inderdaad verdeeld. Ik zag hem ooit in Paradiso maar kwam daar met gemengde gevoelens vandaan. Het was een rommelig optreden en er was nauwelijks contact met het publiek. Sommige nummers stopte hij halverwege om daarna gewoon opnieuw te beginnen. Alsof hij met zijn band in de oefenruimte stond in plaats van Paradiso. Sommigen vinden dat misschien geniaal, maar ik vond het nogal amateuristisch. Hij is onvoorspelbaar, dat wel.
24/02/2017 Permalink
Prima rootsrockplaat van deze rootsrocker. Afgelopen weekend de tijd genomen om een groot deel van de dag naar het album geluisterd. De eerste twee draaibeurten was een beetje stroef, maar gaandeweg ging het album steeds beter vallen. Ook ik ga voor de vier sterren. En net een (knip)oog naar de eerdere reacties: mooi om te zien dat RA de gemoederen bezig houdt. Het Paradiso-2006-optreden was bizar. Gelukkig maakte hij het een paar dagen later goed met een meer dan uitstekende show op Take Root 2006 (laatste editie Assen).
24/02/2017 Permalink
Ik vind het ook frappant dat hij nog altijd voor zoveel beroering zorgt. Dat kunnen alleen de groten der aarde.
24/02/2017 Permalink
Dat doet Trump ook….die zou ik niet tot de groten der aarde willen rekenen.
27/02/2017 Permalink
Beter dan Heartbreaker….?
http://subjectivisten.nl/?p=6578
27/02/2017 Permalink
Helemaal mee eens Jos Leenders, live wordt het alleen maar mooier, deze man is geniaal!
Mooi artikel OLAF K.
28/02/2017 Permalink
@Olaf K:dat noem ik nog eens een recensie. Hulde!! Ik ga nu toch maar eens luisteren
28/02/2017 Permalink
Ik denk dat het beluisteren sowieso alleen zin heeft als je niet hoopt dat hij nu eindelijk eens een keer Hearbreaker 2 heeft gemaakt. Dat heeft hij overigens al eens half geprobeerd. Het resultaat heette Ashes & Fire, en die plaat dreutelde maar verder.
Ik denk dat het helpt als je begrijpt op welk spoor hij zit, of dat denkt te begrijpen (het verschil doet er niet eens toe). En als je daar bent, dan gebeurt er wat waanzinnigs. Ik ben al jaren niet meer zo kapot geweest van een plaat, en dan is de maker ook nog Ryan Adams, of all people.
Wat helpt is dat spoor van opwinding. (opwinding die, om maar eens een lekker provocerende vergelijking te maken, ik al vier of vijf platen van Wilco niet meer meemaak). Hij zoekt de essentie van popmuziek door te proberen momenten van opwinding te creeren. En die opwinding zit hem heel erg in de arrangementen. Daar moet je gevoelig voor zijn, en het moet je smaak zijn. Maar ik val echt in katzwijm als die electrische gitaren binnenkomen op “Broken anyway” omdat ik begrijp wat de opwinding destijds was die die arpeggio’s van Johnny Marr veroorzaakten. Het punt van “Shiver and shake” is niet een nummer met daarbij in het arrangement een tof orgeltje. Nee, dat orgeltje is het hele punt. Het is alsof dat hele nummer is geschreven om dat orgeltje maar zo binnen te kunnen laten komen. De opwinding van Born in the USA en Tunnel of Love vervat in luttele minuten. Ongelofelijk knap. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Ja, ik vind dit echt een waanzinnige plaat. En zoals gezegd, misschien wel beter dan Heartbreaker.
03/03/2017 Permalink
Mooi Olaf!