Geheel terecht stond You Won’t Even Know I’m Gone (eigen beheer) in december al in een van de eindejaarslijstjes van lezers. Ian Fitzgerald werd in 2010 en 2013 hier ook al jubelend besproken, lees die recensies er nog maar eens op na. Dat hoge niveau herhaalt hij op zijn nieuwste. Fitzgerald gebruikt erg veel woorden in zijn liedjes. Zijn beeldende taalgebruik verrast met onalledaagse metaforen en beeldspraak. Al te ver gaat hij daarin niet, zijn verhalen verliezen niet het contact met de werkelijkheid. Ze vergen soms net iets meer aandacht om de betekenis te doorgronden. Daar komt bij dat de singer-songwriter, die er met zijn wilde haardos en dito baardgroei een beetje uitziet als het broertje van Catweazle, een opvallende manier van zingen heeft. Een beetje lijzig, maar door zijn frasering toch heel krachtig. Met zijn band komt hij behoorlijk krachtig uit de hoek op You Won’t Even Know I’m Gone. Dat titelnummer gaat over de dood, het zou ook kunnen slaan op zijn status als artiest die nog steeds in de marge verblijft. Kwaliteit leveren is lang niet altijd een garantie voor succes. What Else Falls en The First Poet bevatten elementen uit rockabilly, maar daarbij blijft Fitzgerald ver weg van de gebruikelijke clichés. Hij probeert die stijl ook helemaal niet te benaderen, het heeft meer te maken met zijn eigen unieke stijl.
12/03/2017 Permalink
was zeer onder de indruk van zijn vorige plaat! Dank voor de tip John.
12/03/2017 Permalink
Een van de beste singer songwriters van de laatste jaren. Mijn favoriet: Empty Like The Lion Den. Zijn platen zijn niet eens te koop bij Plato e.d. Miskend deze artiest. Wanneer op de Nederlandse podia? Kom op Take Root!