Mark Eitzel in het Zonnehuis in Amsterdam-Noord, wat is dat eigenlijk een passende combinatie. Het Zonnehuis, in de jaren 30 gebouwd als verenigingsgebouw voor de arbeiders in de scheepsbouw, werd eind vorige eeuw van de sloop gered en volledig gerenoveerd. En wat heeft het van binnen allemaal niet gezien? Toneelvoorstellingen bokswedstrijden, en prachtige muziekoptredens. Heel wat vreemde figuren hebben ondertussen het gebouw tijdelijk bevolkt. Precies die mensen van vlees en bloed die Eitzel vol mededogen neerzet in zijn nummers. Eitzel, de man die bekendheid verwierf met zijn American Music Club, en daarnaast een solocarrière kent met ups en downs, maar die met zijn laatste twee platen de weg definitief naar boven is ingeslagen. Inmiddels een veteraan die al 32 jaar aan de weg timmert, met een volstrekt eigen en eigenzinnig oeuvre. Algemeen erkend als een geniaal songschrijver.

Eitzel zien optreden is elke keer een belevenis. Dat gaat verder dan een muzikant liedjes horen en zien spelen. Eitzel speelt geen nummers; hij brengt ze nader tot zijn publiek. Het is of hij elke keer, vol overgave, een deel van zichzelf achterlaat in de zaal waar hij optreedt.
Dit optreden maakte deel uit van een Europese toernee na het verschijnen van zijn laatste album, Mr. Ferryman. Een plaat die geproduceerd werd door Bernard Butler (begin jaren gitarist bij Suede). De samenwerking van Eitzel en Butler berust op een pure toevalligheid. De kinderen van Butler en Eitzel’s Europese manager zitten op dezelfde school en laatstgenoemde liet eens de nieuwe liedjes van zijn klant aan Butler horen, die daarop enthousiast reageerde). Butler is er niet bij in het Zonnehuis, maar wel drie Engelse musici. De bassist, drummer en toetsenist (en allen ondersteunende zang) worden aan het einde van de set nog door Eitzel voorgesteld en bedankt, maar op dat moment hebben ze net het podium verlaten. Het lijkt bijna op of optreden nooit routine wordt voor Eitzel.

Veel nummers van Mr Ferryman passeren de revue. The Last Ten Years, het voor zijn vriend geschreven An Answer, Nothing And Everything en o.a. het even schitterende als vreemd getitelde In My Role As Professional Singer And Ham. Maar Eitzel pakt ook terug naar het vorige album Don’t Be A Stranger en zijn tijd als voorman van de American Music Club. Hij opent de avond met een verstilde versie van Blue And Grey Shirt van het al uit 1988 stammende California. Van San Francisco serveert hij What Holds The World Together. Ook de toegift bestaat uit twee American Music Club-songs.

Jammer dat het dan al na een uurtje voorbij is. In die zin is het ook goed dat Eitzel op deze toernee begeleid wordt door Fernando Viciconte die in het voorprogramma van ruim een half uur een paar van zijn heerlijke songs laat horen. Viciconte is Argentijn van geboorte – we horen dan ook een in het Spaans gezongen liedje – maar woont al sinds zijn vroege jeugd in de VS. Zijn medische situatie heeft hem lange tijd belemmerd om te toeren, maar sinds hij vier jaar geleden geopereerd is, kwam hij toch al een paar keer in Europa. Helaas bijna altijd als voorprogramma (onder meer bij Richmond Fontaine en Dan Stuart). Dat is eigenlijk doodzonde want Viciconte heeft een geweldig arsenaal aan mooie liedjes (we hebben daar al eens aandacht aan geschonken) dat er om smeekt om eens in de spotlights te staan.

Samen zorgden zij voor een memorabele avond in het Zonnehuis. Zoals er ongetwijfeld al veel memorabele avonden op deze prachtige locatie hebben plaatsgevonden.

Foto’s: Peter Hageman
Gezien: 1 maart in het Zonnehuis, Amsterdam