Vorig jaar omschreef ik Curse Of Lono als Velvet Underground tijdens een woestijntrip. Dat was in de rubriek roundup waar die aflevering negen ep’s werden besproken. Van de vier nummers van dat plaatje staan er drie op het volwaardige debuut Severed (Submarine Cat Records). Als een nummer als Just My Head begint met slidegitaar alsof Robert Johnson op een kruispunt zit, betekent dat niet dat deze band uit Londen daar ook blijft rondhangen. Nee, het nummer ontwikkelt zich. Een ietwat mechanisch popritme blijkt heel goed te passen bij die bluesondertonen, temeer omdat het nog bijzonderder wordt door de samenzang die neigt naar Barefoot Jerry. En dan kan ik alleen maar blij zijn dat ik die band zomaar weer even kan aanhalen. Helemaal als op afsluiter Don’t Look Down die vergelijking nog eens gemaakt kan worden. Het nummer London Rain, ook te vinden op de ep, heeft door het orgeltje wel wat van The Doors, maar van epigonisme is hier geen sprake. De zang op He Takes My Place herinnert naast Barefoot Jerry ook aan NRBQ. Goede namen dus. Dit is dan ook een lekker plaatje.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie