I tried to hold the world in my mouth, zingt Daniel Romano. De wereld in de mond van Romano is een toverbal. De Canadees kauwt op vele smaken popmuziek en spuwt die er in een stuiterend tempo uit als tamelijk geniale liedjes vol stijlcitaten. Modern Pressure (New West Records/PIAS) bestaat net als voorganger Mosey uit een collectie ambachtelijk geboetseerde mini-opera’s. In zijn eentje construeerde Romano in Zweden en Ontario laag voor laag kleine meesterwerkjes die hij met de overgave van een popprofessor leven inblaast. Deze nieuwste plaat gaat op nummers als Roya naar het soort softe psychedelica van de jaren 60 die doordrenkt was van oosterse mystiek. Romano doet het middels sitar en tablas. Daarmee is Modern Pressure een omgevallen platenkast, zorgvuldig geregisseerd door de man die met Come Cry With Me vier jaar geleden nog de indruk wekte zich op te werpen als de nieuwe hoop van smartelijke country. Romano is niet rond blijven hangen in zijn countrypak. Zijn ambities gaan verder dan een nieuw publiek te interesseren voor George Jones en Gram Parsons. Op het eerste gehoor blijft het album wat steken in vorm. Vaker draaien is het devies bij deze toverbal. Dan blijkt dat goede popmuziek inderdaad grotendeels draait om vorm, waarbij het door elkaar husselen van de ingrediênten verrassend nieuwe invalshoeken kan opleveren. Romano is in vorm.
29/05/2017 Permalink
Het is idd even wennen maar naar meerdere keren beluisteren blijkt dit toch weer een prachtig album te zijn. Misschien niet volgens de gebaande paden, maar dat maakt dit album juist verassend.