Het was rustig in Rotterdam, afgelopen woensdag. Het kleine, gezellige Theater Walhalla was met iets meer dan 45 man ietwat mager gevuld. Het cliché: ‘de thuisblijvers, zij hadden ongelijk’, was echter zo rond kwart na elf uur weer ‘ns actueel. Lance Canales, een kleine, sympathieke Californian met z’n roots in Mexico, bevestigde namelijk hetgeen z’n album The Blessing and The Curse in 2015 al vertelde: erg goed! Met ondersteuning van The Flood, deze keer bestaande uit Ronald Tilgenkamp (bass) & Daniel Burt (drums), kweet Canales zich met verve van z’n taak. Met een heerlijke mengeling van rauwe akoestische blues en roots blies Canales het in Walhalla gelukkig weer opgetuigde ‘Holland-Americana- format’ (met in het verleden optredens van o.a. Lindi Ortega en Sons Of Bill) een nieuw leven in. En het was dus goed, heel erg goed.

Vooral spelen was Canales’ devies in Walhalla, dit heel af en toe onderbroken door wat verklarende woorden. Over twee kleine kinderen tijdens een recent optreden in Zwitserland, bijvoorbeeld; die schrokken zich een hoedje toen Canales een eerste keer z’n mond opentrok. En ja inderdaad, die stem van Lance is op z’n zachtst gezegd vrij karakteristiek, een keelstem van jewelste die soms aan een Tom Waits doet denken. Vervelend? Geenszins. Zijn inleidende praatje tot Deportee, een song naar een tekst van Woody Guthrie, kende een vrij indringende toon. Het verhaal over een vliegtuigcrash nabij Fresno (Los Gatos) op 28 januari 1948; een crash waar in eerste instantie maar weinig aandacht was voor de omgekomen 28 Mexicaanse bannelingen; pas een paar jaar terug verkregen deze, zo ook de overige, slachtoffers uiteindelijk een passende gedenksteen. Dit mede door de inzet van Canales. Het laat ook zijn sociaal betrokken & bevlogen kant zien. Iets wat zeker ook in zijn songs terug is te vinden. Niet alleen songs van het door Jimmy Lafave geproduceerde The Blessing and The Curse, overigens. Nee, er is zelfs al een eerder album, het niet meer op voorraad zijnde Elixer uit 2012. De setlist kreeg ook van dit album de nodige impulsen, met direct beklijvende nummers als o.a. Digging; Hoodoo Man; Train Station Blues & Beat Op The Blues. Allen prima passend in het ruim 2 uur durende optreden; sterker: dit album dient nog maar ‘ns opnieuw geperst te worden. Tezamen met een fijne greep uit zijn laatste plaat, met opener Old Red en fraaie uitvoeringen van The Farmer; California Or Bust; Fruit Basket en het reeds genoemde Deportee als uitschieters. En ook nog Stomp It Out, natuurlijk, een song die Canales’ footstomping- muziek wellicht het best karakteriseert. In de toegift o.a. Willie Dixon’s Hoochie Coochie Man, en dan niet zoals Muddy Waters dit nummer ooit (’54) vertaalde, maar gewoon op de manier zoals Canales vindt dat het hoort: op z’n Canales’. De man die vorig jaar al even in Nederland was voor wat optredens (o.a. Ramblin’ Roots) bewees in Walhalla opnieuw uit het juiste roots & blues- hout gesneden te zijn; een prettige, minzame persoonlijkheid ook, met het (muzikale) hart op de juiste plaats.

Waar: Walhalla (Theater), Rotterdam
Wanneer: woensdag 10 mei 2017
Tekst/foto’s: Leo Kattestaart