Live: Andrew Combs moeiteloos

Opgeslagen in: LIVE — Hugo Vogel @ 15:18

Zwart pak, wit overhemd, bolo-tie, halflang haar en een warrig baardje. Andrew Combs voldoet in die zin wel aan het beeld van een romantische Texaan. Toch is er deze avond in het Utrechtse Ekko weinig dat aan Texas doet denken. Of het moet het accent zijn waarmee Combs zijn praatjes tussen de plaatjes vertelt. Nou is het natuurlijk zo dat Combs laatste twee albums totaal geen relatie hebben met de moddervette rootsmuziek die je (ook) uit de zuidelijke staat kan verwachten. Al is het alleen maar vanwege die strijkers waarmee hij zijn countrypopliedjes aankleedt. Vanavond klinken die veel aardser, want de begeleidingsband van Combs bestaat uit een drummer, bassist en elektrisch gitarist. Geen toetsenist die strijkers uit een doosje kan toveren. Een klein beetje ruwer ook, maar, tjonge, wat een fijne nummers. En wat een stem! Het lijkt Combs allemaal geen enkele moeite te kosten, zo makkelijk als hij kan overschakelen naar kopstem en weer terug. Nooit ernaast, niks vals. En het publiek in het volle Ekko kan het waarderen. De opkomst verbaast Combs zelf ook. Hij had op 30-40 man gerekend, maar het zijn er heel veel meer. Gemêleerd publiek ook, van zeventigplusser in jasje-dasje tot jonge meiden en alles daartussen.

Combs start de avond op akoestische gitaar met twee nummers van zijn laatste plaat, Rose Coloured Blues en zijn ‘treehugging hippiesong’ Dirty Rivers. Met hele fraaie bijdragen van gitarist Jerry Bernardt. Het prachtige Better Ways draagt Combs op aan zijn echtgenote met wie hij vorig jaar is getrouwd. Combs geeft zijn bandleden vervolgens een korte rookpauze door drie nummers solo te brengen waaronder Rainy Day Song, dat hij samen schreef met Bent Cobb (staat 4 juni in Sugar Factory in Amsterdam). Cobb nam het nummer trouwens ook op, maar in een heel andere versie (als Shine On Rainy Day).
Hierna gordt Combs de elektrische gitaar om voor het intense Bloodhunters en daarna een mooie dwarsdoorsnede van nummers van zijn laatste drie platen, dus ook Too Stoned To Cry van Worried Man, de meezinger Emily (dat alleen als digitaal singeltje is uitgebracht) en Foolin’ en Suwannee County van het vorige album. Combs besluit zijn set met het voor de ‘shithead president’ geschreven Bougeois King. Gedurende de hele set viel al op hoe mooi de koortjes waren van zijn bandleden. Die komen tijdens de toegift nog eens vocaal in de spotlights te staan. Ze leggen hun instrumenten af en verzamelen zich om een microfoon voor een sublieme versie van Hazel, met zelfs een gefloten solo van de boomlange bassist.