Het geld dat hij bij elkaar had gespaard met optredens op straat, stak Ben Bostick enkele jaren geleden in de opnamen van een ep: My Country. Het leverde hem positieve reacties op en vergelijkingen met Merle Haggard en George Jones. Met Ben Bostick (eigen beheer) ligt er nu het volwaardige debuut van de artiest uit Los Angeles. De verwijzingen naar de countryhelden van weleer vallen weg, dit is tamelijk donkere americana die meer van deze tijd is. Er is geen uitweg op het fatalistische Independence Day Eve en daarom zoekt Bostick zijn heil aan de Coast Of Mexico. ‘With a button of peyote or a little bit of Mexican snow.’ Als je hier een naam zou willen noemen ter referentie, dan zou het Warren Zevon zijn. Op Paid My Dues reist hij door heel de Verenigde Staten in het besef dat hij niet tot rust kan komen, wat ook het geval is op het daarop volgende After The Rain. Ondanks de wetenschap dat hij niet een blije man is, krijgt gaandeweg het nummer toch een opwekkende toon de overhand. Ergens zit een invloed van gospel in het nummer. Op Paper Football wordt hij teruggeworpen in de realiteit als hij hoort van een zelfmoord van een schoolvriend. The Juggler heeft iets van The Breeze van JJ Cale, maar er zit ook iets in van Roger Miller. Een nogal onwaarschijnlijke combinatie eigenlijk. Op Sweet Thursday valt niet te ontkomen aan de invloed van Townes Van Zandt. Daarna volgen nog drie nummers die allemaal deugen. Bostick heeft ambitie getoond door de studio op te zoeken. Hij is inderdaad te getalenteerd om genoegen te nemen met het spelen op straat.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie