Als Brilliant Light (Loose Music) een ding duidelijk maakt dan is het dat Danny & The Champions Of The World in de countrysoul echt hun huis gevonden hebben. De Engelse 7-mansformatie heeft op dit dubbelalbum precies de juiste balans gevonden tussen genoeg country en genoeg soul, zonder dat een van de twee overheerst. Bovendien voegen ze er ook nog een portie pop en (southern) rock aan toe. Belangrijkste ingrediënten in de sound van de band zijn het karakteristieke stemgeluid van Danny George Wilson, een beetje nasaal met een schurend randje, de meer…

Zo’n titel So Many People Get It Wrong zou zomaar van de jesus of cool kunnen zijn. Maar we hebben hier niet te maken met Nick Lowe, maar met Steve Mayone. Deze singer-songwriter van de Amerikaanse oostkust is al even bezig geweest in diverse bands en ook solo. Hij figureerde al een paar keer op deze site, maar met Sideways Rain (Janglewood Records) vestigt hij zijn naam pas goed met een voortreffelijk album. Opener Letting You Go begint buitengewoon stijlvol met wat klassieke flarden, een intro dat past bij een nummer dat klinkt als iets van Roy meer…

The Brandos zijn na tien jaar terug met Los Brandos (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous). De Amerikaanse band die dertig jaar geleden het trachtte te maken met roots & roll uit het straatje van Creedence Clearwater Revival, moest al snel een platencontract bij een major verruilen voor onderdak bij het Duitse Blue Rose Records. Daar zitten ze nu nog. Zoals de titel van deze comeback al aangeeft zoekt bandleider Dave Kincaid inspiratie in Mexico. Je vraagt je soms trouwens af of hij echt Spaans zingt of doet alsof. Helemaal niet zo belangrijk meer…

De Honeycutters houden het tempo erin. In drie jaar tijd presenteren ze nu namelijk voor de derde maal een album (zie eerdere recensies hier en hier). Een titelloze (op Organic Records) en ditmaal als zijnde Amanda Anne Platt & the Honeycutters. Dat is niet geheel onlogisch, de zangeres met de prachtige stem schrijft alle liedjes en is het centrale punt waar de groep om draait. Verder is er niet zo veel veranderd. Je kunt hoogstens zeggen dat er wat accenten zijn verlegd: zo hoor je wat minder Appalachian folk en wat meer countryrock. Je kan ook zeggen dat de meer…

The Dustbowl Revival laat het stof voor wat het is. Op The Dustbowl Revival (Signature Sounds) maakt het ensemble uit Los Angeles een frisse start. De tijden van de Grote Depressie zijn voorbij. Het preserveren van oude tradities is niet langer het doel. In een museum is het prettig toeven, maar rondstappen in het hier en nu in de woestijn heeft ook wel wat. Verrassend is het soulgehalte van de nieuwe plaat. Zangeres Liz Beebe is daar grotendeels verantwoordelijk voor. Ze laveert soepel tussen Amy Winehouse en Adele. De zeven mannen meer…

Voor de tweede plaat van Korey Dane hoefde Tony Berg, producer van het debuut Youngblood, slechts voor een kleinigheidje op te komen draven. Chamber Girls (Inoovative Leisure/Bertus) is verder geheel en al het werk van de Amerikaanse jongeman met bloedlijnen die hem verbinden met Japan en Cherokee-indianen. Dane maakt fijne popliedjes met golvende melodieën. Op Jay & The Coyote trekt een gitaar door de Rockies alsof het slechts heuveltjes zijn. Op Lovesick In A Hotel Wildfire trekken de gitaarsnaren de lakens recht. Valeria heeft meer…