Ergens halverwege 2016 breng je een album uit, Honest Life. Met songs die overigens al een kleine twee jaar op de plank bivakkeerden. Het album slaat aan én wordt later ook in Europa goed ontvangen; Loose Music (GB) pikt het op én brengt het op ons continent uit, januari jl. Nu inmiddels gevolgd door een heruitgave je vorige werkstuk, On My Page (2013). En dat album bleek -een ep of wat daargelaten- al het vijfde (!) plaatwerk. Van wie? Van Courtney Marie Andrews. Deze 26- jarige dame uit Phoenix, Arizona debuteerde namelijk al in 2008 met Urban Myths. Met het relatieve succes van Honest Life -een album met vaak vrij indringende, minder vrolijk ‘ogende’ songs- onder haar arm vond Andrews het weer eens tijd om op pad te gaan; Andrews weet ondanks haar jeugdigheid immers wat omzwervingen over onze steeds minder mooie aardbol betekent. Zo woonde zij een aantal maanden bij onze zuiderburen. Tijdens haar huidige, alweer 4 ½ week durende trektocht door Europa zijn het niet alleen haar gitaren én fraaie songs die zij meetorst, doch ook nog eens een werkelijk prima ingespeelde band. Die bagage pakte zij ook in Paradiso uit, afgelopen zaterdag. En hoe!
De bovenzaal was vrijwel helemaal vol. Louter en alleen met mensen die weten te luisteren, zo bleek. Luisteren naar vooral songs van Honest Life, maar eveneens al naar ‘tal’ van nieuwe pennenvruchten. Bij terugkomst in haar thuisland zal dan ook de studio weer een tijdelijke pleisterplaats worden; een nieuw album ligt in het verschiet. In Paradiso toonde Andrews haar talent; vanaf opener How Quickly Your Heart Mends tot aan de niet geplande, afsluitende toegift They Say (van ep Leuven Letters). Het was goed, meer dan goed. Met haar band kwamen de songs er bijtijds stevig, scherp uit. De uitvoeringen van Table For One en Honest Life kende naast alle hevigheid ook ingetogen momenten. Haar begeleiders, een zichzelf prettig wegcijferende ritme- sectie (Alex Sabel; bass/William Mapp; drums), haar Canadese toetsenist Nathan Shubert, ze kweten zich uitstekend van hun taak. Een wat prominentere rol was er weggelegd voor gitarist Dillon Warnek; hij liet zijn Fender Stratocaster bijtijds als een prettig wapen excelleren. Andrews toonde zich, zeker in het begin van de set, bescheiden; serieus, weinig verbindende tekst. Was ook geen noodzaak, want de songs, zoals Not The End, Put The Fire Out en Rookie Dreaming, ze volstonden. En de korte verhaaltjes die dan uiteindelijk toch kwamen, zoals over een oom in jail (Paintings From Michael; met Courtney solo op keys): het volstond eveneens. Haar story, dit als opmaat naar Woman Of Many Colors (On My Page; 2013), kende, zijnde opgegroeid in een omgeving met kunstenaars (o.a. haar ma), een grappige pointe. Voor Courtney Marie een reden om niet de art, maar wel het schrijven van songs uiteindelijk als haar roeping te beschouwen. Andrews is in haar performance naast serieus (gefocust) vooral puur; bij het vertolken van haar werk spreekt dan ook vooral haar houding als een extra, beschrijvende lading. Soms lieflijk, guitig maar bovenal dus serieus. Wel met scherpe randjes, ook tekstueel bezien. De nieuwe songs, zoals Long Road Back To You, Sea Town en Took You Up, ze beklijven direct. En de overgang tussen 15 Highway Lines en Irene (beide van Honest Life) tegen het einde van de set liet zij en haar kompanen fraai in elkaar overlopen. Andrews kan met (vrij) ingetogen zang tot aan krachtige uithalen overtuigen, zo ook met haar gitaarspel. In een 1^e toegift dan nog een keer een inkijkje in nieuw werk; alleen met haar akoestische gitaar blijkt Rough Around The Edges alles in zich te hebben: lief & beheerst, maar toch ook weer de scherpe kantjes. Heerlijk optreden van een dame die echt te lang onder de radar is gebleven.

Waar: Paradiso (kleine zaal), Amsterdam
Wanneer: zaterdag 9 september 2017

Tekst: Leo Kattestaart
Foto’s: Peter Hageman