Je gelooft er niets van als Passerine afsluit met Hard Times Come Again No More van Stephen Foster. Moeilijke tijden zijn van alle tijden. Daarom is het goed dat dit gezelschap uit Florida daar oog voor heeft. Op Harbingers (eigen beheer) combineren Carmela Pedicini (gitaar, zang), Sara Stovall (viool, zang), David Brain (dobro, zang) en Doug Conroy (bas, zang) eigen liedjes met oude traditionals als Snow Dove, Darling Corey en Wayfaring Strangers. Ze begeven zich daarmee op hetzelfde vlak als bijvoorbeeld Freakwater, al klinkt meer…

Donker waren de afgelopen jaren voor Gill Landry. Hij zou trouwen, maar zijn geliefde ging er voortijdig vandoor. Terwijl hij zich juist had voorgenomen geen liedjes meer te schrijven over een gebroken hart. Dus wat te doen? Zoals te verwachten gaat Love Rides A Dark Horse (Loose Records/Bertus) over niets anders dan een gebroken hart. Dus niet alleen het liedje Broken Hearts & Things We’ll Never Know. Ook in The One Who Won The War houdt hij vast aan de schaduwen in de nacht. Op zoek naar een antwoord voor het gevecht. Verwachtingen komen niet uit. Het is meer…

Een vogelverschrikker is een aardig beeld om de muziek van Rob Jungklas te plaatsen. Verweerd. Wapperend in de wind. Staand in een kaal landschap. Donkere klanken die opstijgen boven het oppervlak. Blackbirds (Madjack Records) is onheilspellend als een kraai die op dat hoedje van de vogelverschrikker landt. De musicus uit Memphis schraapt langs de lucht met zijn krassende gitaarspel. De hemel valt over de aarde. In de eerste zin die te horen valt wordt de maan gestolen. Na dat titelnummer is er nog veel meer aan de meer…

Michael Weston King en Lou Dalgleish voegen een nieuw hoofdstuk toe aan de kunst van het countryduet met Still Testifying (Continental Record Services). Het Britse echtpaar dat muziek maakt als My Darling Clementine heeft op het nieuwste album enkele verrassende vondsten in petto. Want wat te denken van opener The Ember And The Flame, een liedje met steelgitaar en blazers waarin de elektrische gitaar even naar southern rock neigt, waarna het geheel uitloopt op het soort nette hippiepop waarmee Les Humpries Singers in de jaren 70 meer…

Ricky Koole is een multitalent. Doordat ze zoveel doet – film, tv, radio, musical, theater – heeft ze maar weinig tijd om zelf nummers te schrijven. Dat is het enige minpuntje van Ricky Koole With Ocobar (Coolhouse Records/Bertus), want ja, muziek maken doet ze ook nog. En we hadden best wat meer dan vier eigen nummers willen horen. Want die liedjes van haar zijn lang niet gek. Het Hollandse tafereeltje van een familie die kerst viert op een eiland is bijvoorbeeld treffend (December). Het dramatische Anchor brengt het geluid van de oceaan waarover meer…

Het is jammer dat Bart de Win genoegen neemt met de fooienpot. Voordat de Brabander met Arianne Knegt het duo Tip Jar vormde, bracht hij onder eigen naam op het indrukwekkende The Simple Life rootsmuziek met de beheersing van jazz. Daarmee had hij de theaters moeten veroveren. Op Gemstone Road (Shine A Light Records) is de jazz niet geheel verdwenen, maar de americana van Tip Jar mist de grandeur van het solowerk van De Win. Knegt heeft een nogal schelle stem, waardoor de romige klankkleur van De Win aan smaak verliest. Toch voelen meer…

Over oude mensen en de dingen die voorbijgaan gaat het op Ghost On The Car Radio (Candy House Media/Continental Record Services) van Slaid Cleaves. De Amerikaan drinkt koffie met de oude mannen uit het dorp. Hij hoort de verhalen aan over kleine neringen die zijn verdwenen. Over de garage, een blok verwijderd van de hoofdstraat, waar de monteur die gewend was aan olie en vuil aan de handen beseft dat hij te oud is om zich de moderne techniek nog eigen te maken (Little Guys). Feitelijk is Cleaves ook zo’n kleine jongen. Als meer…

Bespraken we hier al eens een album van The Lone Bellow? Nee, om een of andere reden kwam het daar niet van. Maar bij Walk Into A Storm (Sony Masterworks) maken we dat dan goed. Het is het derde album al van dit trio. Driemaal is scheepsrecht dus. The Lone Bellow is Zachary Williams (zang), Brian Elmquist (gitaar en zang) en Kanene Pipkin (zang). Gevormd in Brooklyn, New York, maar begin vorig jaar verkast naar Nashville. Daar werd dit album ook opgenomen, onder leiding van sterproducer Dave Cobb in diens gerenoveerde RCA Studio A. Het drietal maakt, kort meer…

Deze experimentele, beatleske, fijnzinnige pop met klassieke invloeden vormt een solide basis om op voort te borduren schreven we in 2009 in een recensie van En Route. Inmiddels is de Amerikaan Cameron Blake een aantal albums verder. Tijd om weer eens aan te haken. Fear Not (eigen beheer) is zo goed dat je het betreurt dat je de man niet in de gaten hebt gehouden. Qua stem en overgangen in de akkoorden valt te denken aan iemand als Jeff Buckley, daarbovenop serveert hij ook nog eens de melancholie van een Scott Walker. Dat droefgeestige meer…