1 Chris Stapleton – From A Room: Volume 2 (& Volume 1)
Begin 2017 verscheen Chris Stapleton’s  ‘From A Room: Volume 1’, de opvolger van zijn succesvolle debuut ‘Traveller’ (2015). Niet zo goed en verrassend als het debuut, maar zeker de moeite waard. Een plaats in mijn top 15 lag derhalve lang in het verschiet, totdat Volume 2 begin december verscheen, dan. Gevolg: Volume 2 op 1, en Volume 1 tussen () er vlak achter. Volume 2 tipt aan het niveau van Traveller, en Volume 1 net niet, maar mag wel in een adem genoemd worden; vandaar. Favoriete song: de cover van Kevin Welch’s ‘Millionaire’!

2 Will Hoge – Anchors
Het 10e album van de man uit Franklin, Tennessee Will Hoge heet ‘Anchors’. Man heeft nog maar zelden een minder album uitgebracht, maar zijn laatste serie albums vertonen wel die progressie die je van een vakkundige songsmid zou mogen verwachten. Anchors is een prachtplaat. Nu nog wat meer waardering. Volgend jaar dan eindelijk ook te zien in Nederland. Favoriete song: ‘17’.

3 Courtney Marie Andrews – Honest Life
Album van 2016, maar hier ten lande dus in 2017 pas officieel op markt gebracht. Mijn eerste terughoudendheid overwon ik door dit 5e album van deze jongedame uit Phoenix, Arizona toch wat meer in de ‘speler’ te stoppen dan gemiddeld. Na het bijwonen van haar optreden in Paradiso (september jl.) was ik echter helemaal om. Favoriete song: ‘Put The Fire Out’.

4 Hiss Golden Messenger – Hallelujah Anyhow
Voor mij als fan een vaste waarde; dit vermits er een album verschijnt, natuurlijk. Dat is echter geen probleem voor MC Taylor, de sturende kracht achter Hiss Golden Messenger. Vrij jaarlijks nieuw werk, dit zonder dat het ten koste gaat van kwaliteit. Fijn album, zoals ook de vorige albums van HGM. Live ook een aanbeveling. Favoriete song: ‘Jenny Of The Roses’.

5 JD McPherson – Undivided Heart & Soul
In 2010 was hij daar opeens: een ‘boerenkinkel’ uit Oklahoma (Little Arrow): JD McPherson. Met ‘Signs & Signifiers’ zette McPherson zich wat mij betreft direct neer daar waar klasbakken thuis horen: in de eredivisie. Ofschoon ook zijn 2e album goed valt te noemen was die worp toch iets minder; met zijn dit jaar verschenen 3e, het fraaie ‘Undivided Heart & Soul’, bewijst hij echter toch echt van een constant, hoog niveau te zijn. Favoriete song: ‘Lucky Penny’.

6 Jason Isbell & The 400 Unit – The Nashville Sound.
Weer met The 400 Unit achter zijn naam, en wellicht is ‘The Nashville Sound’ ‘iets’ minder pakkend dan Isbell’s ‘Southeastern’ (2013) en ‘Something More Than Free’ (2015). Maar, wel weer gewoon erg goed. Live bewijst Isbell en zijn 400 Unit dit ook keer op keer, zo ook op Take Root, begin november. Favoriete song: ‘If We Were Vampires’.

7 Tyler Childers – Purgatory.
Het debuut van Tyler Childers, ‘Bottles & Bibles’, dateert al uit 2011. Op dat album (zo is mij ver achteraf pas gebleken, overigens) heeft deze jongeman al een bescheiden visitekaartje afgeleverd. ‘Purgatory’ overtreft het 1e werk echter toch wel. Pracht van een album. Optreden eerder dit jaar gemist, maar er staat een herkansing in de steigers, in januari. Pakken die kans! Favoriete song: ‘Whitehouse Road’.

8 JW Roy & The Royal Family – A Room Full Of Strangers.
Met zijn vorige kwam JW Roy sterk terug na een periode met wat andere muzikale doelen. ‘Dry Goods & Groceries’ deed het goed. En terecht. ‘A Room Full Of Strangers’ kent dan wel soms een ietwat andere aanpak, maar beklijft zelfs nog beter. Live, dit tezamen met zijn Royal Family, ook een aanbeveling. Tour vanaf januari! Favoriete song: ‘Riddle Of The Sands’.

9 The Deep Dark Woods – Yarrow.
Even weg geweest; wat mutaties in de band en tussendoor produceerde frontman Ryan Boldt een best te verteren solo- album (‘Broadside Ballads’; 2014). Nu dus nieuw werk: ‘Yarrow’. Fijne muziek, wederom. Ook goed voor juist dit jaargetijde. Favoriete song: ‘Drifting On A Summer’s Night’.

10 Chuck Prophet – Bobby Fuller Died For Your Sins.
Constante kwaliteit, en dat al vanaf ‘Brother Aldo’ (1990). Voormalig lid van The Paisley Underground- formatie Green On Red: Chuck Prophet. Hij klinkt op elk nieuw album weer (net even) anders. Vakman. Favoriete song: ‘Jesus Was A Social Drinker.

11 John Moreland – Big Bad Luv.
Niet zo goed als zijn vorige twee albums, wellicht. Maar John Moreland schurkt met ‘Big Bad Luv’ wat mij betreft wel dicht tegen zijn eerdere, puike albums aan. Favoriete song: ‘It Don’t Suit Me (Like Before)’.

12 Eilen Jewell – Down Hearted Blues.
Voor dit album vol (blues) covers verkreeg Eilen Jewell wat wisselende recensies. Ofschoon ook niet direct overtuigd, haalde haar optreden in het Patronaat (en kort daarna op Take Root) mijn eerste twijfel bijna volledig weg. Ook dankzij Jerry Miller, trouwens. Favoriete song: ‘You’ll Be Mine’.

13 Cordovas – Cordovas.
In feite een gedateerd album (2012), maar voor Europa dit jaar opgevist door Rootsy (Zweden). Goeie vangst. Fijn album en ook live zeker de moeite waard (Take Root!), deze heren uit Nashville, Tn. Favoriete song: ‘Southern Rain’.

14 Peter Oren – Anthropocene.
Hoorde in een fijn Rotterdams etablissement een aantal weken terug voor het eerst van deze man. Uit de speakers ‘schalde’ muziek die mij in 1e instantie aan Bill Callahan (Smog) deed denken. En dat is wat mij betreft geen schande. Het bleek echter ene Peter Oren te zijn. Zijn 2e album ‘Anthropocene’ fluks aangeschaft en dat bleek geen teleurstelling! Favoriete song: ‘Anthropocene’.

15 Thomas Wynn & The Believers – Wade Waist Deep.
Tot 10 december had ik nog nooit van Thomas Wynn & The Believers gehoord. Dat ligt natuurlijk aan mij. ‘Wade Waist Deep’ is namelijk al hun 3e album. De tip (van een echte kenner!) dus gehonoreerd, en ook in dit geval: geen miskoop! Favoriete song: ‘My Eyes Won’t Be Open’.

De eerst drie, vier plaatsen zijn redelijk vast, maar de rest is onderling inwisselbaar; niet omdat er zwakke ‘broeders’ tussen zitten. Sterker: 2017 was een zodanig fijn muziekjaar, zodat er nog wel een heel stel andere albums in deze top 15 vermeld hadden kunnen/mogen worden. Minder fijn was het verscheiden van ‘tal’ van prominenten uit de muziekwereld. Uitstekende en sympathieke ‘musicians’ ontvielen ons in 2017. Nooit geen optredens meer bijwonen van een Jimmy LaFave en een Greg Trooper, om er slechts een paar te noemen. Het zal een gemis zijn.