“Willen jullie nog meer verhalen horen of liever muziek”, vraagt Jim White halverwege zijn optreden in de bovenzaal van Paradiso, “steek je hand op als je verhalen wilt horen”, vervolgt hij. Vele handen gaan de lucht, sommigen steken zelfs twee handen op om de stemming te beïnvloeden. White is niet overtuigd van een meerderheid maar kiest toch voor nog een verhaal, “omdat jullie het niet willen”. Tegendraads en eigenzinnig, maar eigenlijk gewoon supervriendelijk is Jim White die vanavond alleen op het podium zit. Supervriendelijk, maar onderhuids is een strijd gaande tussen deugd en zonde, tussen leugen en waarheid. Zo vertelde hij in de media dat zijn bijnaam cookie is. Maar dat is eigenlijk een leugen en om die zonde goed te maken of om juist de leugen om te buigen in de waarheid deelt hij mini chocolate-chip cookies uit, “zelf gebakken”, “o nee, toch niet”, alweer een leugen floept zomaar uit zijn mond.
Het valt niet mee om op het goede pad te blijven, maar White doet zijn best.
Opgegroeid in het diepe zuiden van de Verenigde Staten, “the belly of America¨ noemt hij het, waar de invloed van de kerk zo sterk aanwezig was dat hij er bang voor was en hij zich gevangen voelde. Hij probeerde goed te doen, maar kon zich niet vinden in het geloof. Op een zeker moment in zijn leven ziet hij het niet meer zitten. Hij ligt de hele dag in zijn bed en denkt aan niets anders dan dood gaan, vertelt White het publiek. Zijn stiefvader waar White bij inwoont constateert dat hij zich verveelt, opent een kast, pakt er een oude gitaar uit en geeft die aan White. In bed schrijft White er de nummers mee die op zijn eerste album terecht komen. Het is een van de vele verhalen die White vanavond zal vertellen.
Bij opener Corvair laat White de drums uit een kastje komen en maakt hij loops van zijn gitaar spel, het heeft een grappig maar tegelijkertijd ontregelend effect dat goed bij White past. Want White wordt dan wel ingedeeld in het hokje country noir, maar met hokjes heeft hij niks. Daarom speelt hij ook soms jazzy, en als je dat niet bevalt ga je maar buiten staan te urineren, aldus White.
Maar het is niet alleen ontregelend wat hij vanavond brengt. Meer dan aandoenlijk is het verhaal over zijn dochter. Hij raakt al voor de geboorte van haar in onmin met de moeder en hij vraagt zich dan ook af of hij zijn dochter ooit zal zien. Daarom schrijft hij een nummer voor haar en hij verwacht dat hij het pas voor haar kan zingen als ze achttien is. Als de relatie met de moeder wat beter wordt ziet hij zijn dochter voor haar achttiende, maar het nummer voor haar zingen durft hij nog niet. Uiteindelijk, als zijn dochter zeventien is en ze samen op het podium staan, heeft hij genoeg moed verzameld om het haar te laten horen, Sweet Bird Of Mystery, dat op zijn laatste album terecht kwam en vanavond in een kale uitvoering veel indruk maakt.
Tegen het einde van de avond denkt White er nog net aan om te vertellen over zijn actie voor een speciaal project van artsen zonder grenzen waarvoor hij geld inzamelt. Daarvoor verkoopt hij bij opbod elke avond het shirt wat hij draagt, “met mijn DNA erop!”. De shirts koopt hij bij de kringloop, als voormalig fotomodel heeft hij een goede neus voor mooie kleding. Een sympathieke actie van een aardige vent wiens optreden eigenlijk een avond vol verhalen was, af en toe onderbroken door song, een gezongen verhaal. Een avond waarin veel gelachen werd om de verhalen, maar waar de verhalen ook tot nadenken stemden.