De plaat van het jaar 2017 komt in Nederland pas uit op 5 januari 2018, maar verscheen in Amerika al afgelopen zomer. Het is een album van een jonge gast uit het oosten van Kentucky, die bergen moet verzetten op zijn tocht naar volwassenheid. Iemand die helemaal gek wordt tijdens de jacht op zijn Honky Tonk Flame. Tyler Childers is pas 26 en zijn enige hoop om aan het vagevuur te ontsnappen is te trouwen met een katholiek meisje. Purgatory (Thirty Tigers/Bertus) is zo country als een slingerende weg door de Appalachen. De liedjes van Childers hebben een broertje dood aan valse sentimenten. Ze gaan over moonshine, pills and powder en alle andere zaken om de ongemakken van het leven mee te lijf te gaan. ‘Get me higher than the grocery bill’, is een zinnetje vol troosteloosheid (Whitehouse Road). De liedjes spelen zich af op een steenworp afstand van een oude molen, waar Childers na een dag hard werken zijn zorgen opzij zet door in een beekje te zwemmen met zijn Lady May. Van een liefdesliedje gaat het net zo makkelijk naar een moordballade. Op Banded Clovis schiet een verslaafde zijn vriend dood als die in de wildernis een zeldzame pijlpunt vindt. Het geld dat het ding zal opleveren kan hij wel gebruiken. De hardcore country van Childers bevat bluegrass waarbij de splinters van de instrumenten spatten; het zaakje twangt als een twijgje in de wind. De ervaren Stuart Duncan gaat flink tekeer op fiddle, mandoline, banjo en gitaren. Streekgenoot Sturgill Simpson legde het als producer allemaal vast met Mike Henderson (gitaren), Russ Pahl (steelgitaar, jew harp, andere snaarinstrumenten), Mitch Miller (drums) en Michael Bub (bas). Met het vagevuur op de hielen inspireerde de jonge outlaw uit Kentucky de studiomusici uit Nashville tot grootse daden. Het op fiddle door Duncan aangewakkerde samenspel op Honky Tonk Flame had niet misstaan op Down On The Drag van Joe Ely. Ondertussen maakt Childers zelf de meeste indruk met zijn van voortreffelijke teksten voorziene nummers. Op Feathered Indians maakt hij indruk, nogal letterlijk, met zijn gesp: ‘Well my buckle makes impressions / On the inside of her thigh / There are little feathered Indians / Where we tussled through the night.’
19/12/2017 Permalink
Staat nét niet op nummer 1 in mijn Jaarlijstje 2017!
19/12/2017 Permalink
Bij mij ook nr. 2 !
20/12/2017 Permalink
Ben er nog niet uit op welke plek deze prachtplaat moet komen te staan maar deze jongen is zo ongelooflijk goed! Ook live spatten de splinters er af om maar een citaat aan te houden! Juli j.l. in de kleine zaal van Paradiso kreeg hij in z’n eentje zo’n 200 man moeiteloos monddood met zijn eigen prachtliedjes en een fenomenale cover van Pink Floyd’s Time.
Komende maand is Tyler Childers weer in Nederland te bewonderen. Wat mij betreft dan met band.
20/12/2017 Permalink
Helaas, komt niet met band, akoestisch.
20/12/2017 Permalink
Lekker plaatje, eindelijk weer eens iets verrassends in dit genre (hoewel tegelijk ook wel erg Steve Earle, maar dat is eigenlijk ook weer een compliment). Aangezien ik dit genre tegenwoordig maar zijdelings volg, staat hij bij mij voor 2017 achter Dan Baird en Lilly Hiatt op #3. Alle lezers en makers van dit blog bij deze alvast mooie feestdagen toegewenst
22/12/2017 Permalink
Staat bij mij op nummer 1. Briljante plaat! Live gezien in Asheville, NC waar 400 mensen compleet uit hun dak gingen.
23/12/2017 Permalink
Op de valreep van het jaar de beste plaat van het jaar ontdekt. Bedankt voor de tip!