Hoe je 117 tourdagen in één jaar propt en toch in staat kan zijn een nieuw album te maken? Laat dat maar aan Courtney Marie Andrews over. En zo zit ze – na de avond ervoor in Engeland een award opgehaald te hebben voor haar vorige plaat – op een gure februari-avond in Amsterdam gewoon alweer te vertellen over haar nieuwste. Want stilzitten is haar ding toch niet. Er bleek tussen het eindeloos toeren door ruimte genoeg te zijn voor de broodnodige schrijversrust. Zo kan het zijn dat een jaar na het goed ontvangen Honest Life er May Your Kindness Remain ligt. Ja, opnieuw een titel die duidt op een deugd.

“Dat is toeval,” vertelt Andrews van onder haar als altijd speels hangende pony. “Maar het is ook deel van mijn karakter. Ik word gedreven door emoties. De deugden, dat zijn thema’s waar ik veel over nadenk. Het gaat veel over menselijke interactie.” Om daar lachend aan toe te voegen: “Het lijkt wel psychologie. Ja, dat stukje vriendelijkheid is zeker iets dat de wereld nu kan gebruiken. Het is een deugd om constant naar terug te keren. Als kind ben je zo puur en vriendelijk. Ik geloof dat mensen in de basis vriendelijk zijn, maar dat soms verliezen. Het is iets dat mijn moeder me leerde: ‘Wees altijd vriendelijk tegen anderen.’ Zelfs als mensen het niet zijn, ze willen vriendelijk en goed zijn. Door de obstakels, triomfen, de armoede, de realistische verwachtingen, de Amerikaanse droom, de loterij. Al die dingen die ridicuul zijn. Maar op enig moment komt iedereen weer terug bij de basis die er echt toe doet. De vriendelijkheid. Om daaraan te blijven denken, dat betekent veel.”

De grote dromen versus de harde werkelijkheid. Het zijn typisch onderwerpen die Courtney Marie Andrews graag aansnijdt. Haar inspiratie voor deze plaat kwam vanuit het kleinsteedse Amerika, uit de levens van doodgewone, goedwillende burgers. “Mensen die hun hele leven wonen in een dorp en hele andere dingen beleven dan ik. Ze dromen ook groter, maar weten niet hoe daar te komen. Ze zitten vast. Het is het deel van Amerika waar armoede heerst. Ik voel me thuis op die plekken. Daar vind ik inspiratie. Zo heb ik ook een tijd gewoond in een dorp met 6000 inwoners, mijlenver weggestopt in de bossen in de staat Washington. Een totaal ander Amerika. Daar werkte ik als barvrouw en deed ik inspiratie op voor mijn nummers. Maar op een gegeven moment raak ik ook verveeld. Ik heb verandering en beweging nodig. Het liefst ga ik er weg, zie in de tussentijd veel van de wereld en kom weer terug.”

Onderweg
Sowieso is permanent ergens wonen niet besteed aan Andrews. Sinds ze op haar zeventiende haar geboortestad Phoenix in de staat Arizona verliet is ze constant onderweg. Ze gaat al jaren door het leven zonder vaste woon- of verblijfplaats. In plaats daarvan reist ze van plek naar plek en verblijft bij vrienden. “Ik zit in een eeuwigdurend proces van oude vrienden ontmoeten, haha. Er zijn veel plaatsen waar ik me niet alleen hoef te voelen, als ik dat wil. Maar een paar weken per jaar moet ik volledig eenzaam zijn om te schrijven. Veel van deze plaat schreef ik in huizen van vrienden. Ze leenden me hun huis. Zoals een vriendin van me in de staat Washington, die me aanbood haar huis aan zee te bewonen tijdens haar afwezigheid. Daar schreef ik wat liedjes. Daarna weer bij een andere vriend in Oregon. Het werkt niet als er iemand anders in de ruimte is. Dat is te intens. Ik heb complete focus nodig, want ik ben snel afgeleid. Maar een kamer hier in Amsterdam zou ook kunnen. Dan kan ik altijd naar een bar, als ik zin heb om even niet alleen te zijn. Maar volledige eenzaamheid, dat is mijn perfecte scenario voor het schrijven.”

May Your Kindness Remain kwam tot stand in een huis in Los Angeles, met uitzicht over de skyline van de metropool aan de Stille Oceaan. Een stad ook die de diversiteit van Amerika als geen ander symboliseert en daardoor ook perfect past bij de thema’s die Andrews aansnijdt. De levens van gewone mensen. “De voorbije twee jaar heb ik vooral gereisd en AirBnB’s gehuurd op plekken waar ik wilde zijn. In Los Angeles huur ik een appartement als ik niet tour, voor een maand of voor twee weken. Dat is zeker de plek waar ik soort van thuis ben nu. Juist die dubbele bodem van de stad trekt me. Het dunne lijntje tussen de droom en de bittere realiteit is daar het meest voelbaar. Het is een stad van dromers. Succesvol zijn is echter niet zo eenvoudig als ze je vaak willen doen geloven. De Amerikaanse droom is een ding in Amerika. Nog steeds. Het ideaalplaatje dat je kan zijn wie je wil zijn. Maar het wordt wel moeilijker en moeilijker. Er is een steeds groter gat tussen arm en rijk.”

Onvermijdelijk komt het gesprek dan ook uit bij de politieke situatie in haar thuisland. En Andrews erkent ook dat daar geen ontsnappen aan is. “Het valt niet mee om nu geen liedjes te maken over de politieke situatie. Het is een vreemde, turbulente tijd voor Amerika. Je kan bij de pakken neer gaan zitten, maar ik kan er net zo goed liedjes over schrijven. Ik schreef over het effect op mij. Rurale Amerikanen hebben het gevoel dat er voor hen geen hoop meer is. Hun Amerikaanse droom ligt vaak in duigen. Het album gaat ook over mentale problemen. Daar hebben ik en ook familieleden mee te kampen gehad. Dat is onderdeel van elke cultuur, helaas. Ik hou van de gedachte dat ik er over schrijf met een glimpje hoop. Het is een manier om er oké mee te zijn. Op het eind van één van mijn liedjes – ‘Lift the Lonely From My Heart’ – zing ik: It’s not because of you, only I can lift the lonely from my heart’. Elk liedje heeft dat sprankje hoop. Het is zeker niet pessimistisch.” Meermaals komt die hoop terug. En niet zelden in de vorm van een mooi stuk vriendelijkheid en medemenselijkheid in een bikkelharde wereld. Zoals in Kindness of Strangers, waar Andrews’ optimisme boven alles doorklinkt. Omdat ze als geen ander weet hoe je met de vriendelijkheid van vreemdelingen verder kan komen.

Niet alleen haar ontmoetingen met mensen, maar ook haar ontmoetingen met literatuur – waar ze naar eigen zeggen vooral aan toekomt als ze in Europa is – prikkelen haar inspiratie. “Ik ben recent begonnen de korte verhalen van Flannery O’Connor te lezen. Zij is geweldig. Ik houd van de zuidelijke gotische, ietwat mistroostige stijl. De dingen waar ze over schrijft waren zo relevant voor een vrouw van die tijd. Ik houd van die stijl. Maar ik houd ook enorm van John Steinbeck, en de Canadese Margaret Atwood. En non-fictie. Zo las ik pas Hillbilly Elegy, een boek over de strijd van de blanke arbeidersklasse in de Rust Belt, dat duidelijke parallellen heeft mijn ervaringen met het rurale Amerika.”

Koppig falen
Met haar heldere ogen richt ze haar blik op daar waar ze naar toe wil. Ze heeft een duidelijk doel. Dit leven dat ze nu leeft – op de weg, constant oude vrienden ontmoeten en nieuwe maken – dat is wat ze wil. Haar droom is, in tegenstelling tot veel van haar karakters, wel uitgekomen. De legendarische quote van Bob Dylan komt ter sprake: ‘A man is a success if he gets up in the morning and goes to bed at night and in between does what he wants to do.’ Andrews erkent: “Wat ik doe zit daar zeker dichtbij. Dit is waar ik altijd van droomde sinds ik een klein meisje was. Ik was avontuurlijk en hield van zingen en schrijven. Dat heb ik gecombineerd. Dat is magie. Maar je weet nooit of het gaat werken. Het belangrijkste voor mij is dat succes koppig falen is; blijf falen tot het werkt. Ook als je faalt doe je iets wat je leuk vindt. Ik zou depressiever worden van iets doen dat me echt niet ligt. Het is hard werken, maar ik heb mijlpalen bereikt, daar ben ik dankbaar voor.”
Ook May Your Kindness Remain is weer een nieuwe mijlpaal. Eentje die ongetwijfeld Andrews’ ster verder doet rijzen. Het bandgeluid veranderde en werd rijker. De puzzelstukjes vielen samen binnen die vier muren, ergens boven Los Angeles. “Ik weet niet waarom, maar ik had het gevoel dat ik het anders wilde doen. Ik wist dat ik een bepaald geluid wilde. Een geluid dat op zichzelf staat, een sonische ervaring. Ik wilde niet nog een Americana-plaat maken met pedal steel. Ik heb zoveel invloeden. Ik houd ook van soul, funk, Sonic Youth, rock. Ik wil niet gedwongen worden in een bepaald geluid. Dan wordt het een negen-tot-vijfbaan. Het is veel leuker als je de band in een huis in LA trekt en nog geen idee hebt welke kant het op gaat. Dat creëert mysterie en opwinding. We namen daar, zittend in een cirkel, op en je voelde en zag de progressie.”

Waar ze Honest Life zelf produceerde, daar had ze voor het geluid van deze plaat het gevoel dat een andere producer beter ging werken. En haar gevoel zei dat die producer Mark Howard moest zijn. Hij werkte eerder met grootheden als Bob Dylan, Emmylou Harris, Neil Young, R.E.M. en Tom Waits. “Ik had de producer ook nog niet ontmoet voor we de studio in gingen, ook al hield ik van veel van zijn platen. Ik voer op mijn onderbuikgevoel. Ja, helaas word ik gedreven door mijn instinct. Maar dat is voor een muzikant geweldig. Dat is wat ik zo tof vind aan Neil Young: hij doet gewoon waar hij op dat moment zin in heeft. Wat voor plaat hij op dat moment wil maken. Dat is waar ik ook op mik. Het zou te veilig zijn om nog een Honest Life te maken. Zo lang als de goede liedjes er zijn, maakt de productie niet eens zo veel uit. Mensen hebben het altijd over de platen van Bob Dylan in de jaren ‘80. Ze zijn zo anders, maar de liedjes zijn nog steeds verbluffend. Dat is wat de platen goed maakt. Als ik platen maak omdat ik denk dat mensen dat mooi vinden, dan ga ik waarschijnlijk de mist in. Het is beter dat te maken wat je gevoel je zegt.”

Pal voor dit gesprek met Altcountry.nl nam Courtney Marie Andrews nog in één take een fraaie akoestische set op voor OnderInvloed. Deze kan je hier verder bekijken.