Een deel van mijn jeugd bracht ik door in Madrid, wat -achteraf bezien- heel fijn was. Het enige echt vervelende vond ik toen de regelmatige bezoekjes aan het Prado museum. En die afkeer was met name gestoeld op de zaal met ‘Saturnus die zijn zoon verslindt’ van Goya, een schilderijtje waarop een waanzinnige de kop van een lichaam afbijt. Zo herinner ik me het in elk geval. Een afschuwelijk tafereel. Hayley Thompson-King roept dat schilderij weer in herinnering op Soul Kisser. ‘A wretched man devours his children’. Het nummer staat op het vorig jaar al verschenen Psychotic Melancholia (Hard To Kill Records), een bijzonder album van een bijzondere zangeres. Thompson-King groeide op als godvruchtige cowboydochter in Florida maar behaalde een diploma Operazang aan een conservatorium in Boston. Toch kwam ze in een all-girl garageband terecht, Banditas. Psychotic Melancolia is haar solodebuut. Noem het maar psychedelisch country noir. Gelukkig met stevige garagerockrandjes. Het ruig rammelende No Room For Jesus klinkt zelfs als The Sonics met zangeres. Het staat in fel contrast met de klassieke country-cover van Dolly Parton’ s Old Flames (Can’t Hold A Candle To You). Dat zijn de twee uitersten van het album. Verder ook ook wat rockabilly zoals in Large Hall, Slow Decay dat over een aflopende affaire gaat. De grootste verrassing zit op het einde van het album als Thompson-King nog een opvallende uitsmijter toevoegt. Wehmut is een echt klassieke zang in een stukje Schumann. Vreemd maar wel erg lekker.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie