Marlon Williams is een klein stapje voorbij de wanhoop op Make Way For Love (Dead Oceans/Konkurrent). Het is echt nog maar een heel klein stapje. Het verdriet druipt van Love Is A Terrible Thing. Gelukkig kan de singer-songwriter uit Nieuw-Zeeland zich nog een beetje rechthouden door ruggesteun van een treurig gestemde piano. In 2015 leverde de toen 24-jarige Williams met zijn soepele in koorzang getrainde stem een uiterst frisse titelloze plaat af. Deze keer moet hij dealen met een verbroken relatie. Dat inspireerde hem tot deze waardevolle collectie liedjes, waarop hij melodrama weet om te buigen naar acceptatie en een blik vooruit op het afsluitende titelnummer. Bijzonder is het dat zijn ex Aldous Harding zingt op Nobody Gets What They Want Anymore. Die samenwerking bewijst ook dat Williams net voorbij de pathos reikt. Toch veroorzaakt de oprisping van Party Boy voorlopig voornamelijk pijn. De verschillende stadia van liefdesverdriet zijn bijna voelbaar. Ontkenning, zelfbeklag, schuldbesef, spijt, woede, ijdele hoop. Zwaar aanbevolen voor fans van Roy Orbison, Chris Isaak, Jeff Buckley of Scott Walker.
07/03/2018 Permalink
Indrukwekkende plaat. Benieuwd naar zijn voorstelling halverwege april.
07/03/2018 Permalink
Beste plaat dit jaar tot nu !
08/03/2018 Permalink
mee eens, de mooiste plaat van dit jaar tot nu toe en een schitterend vervolg op zijn eerste plaat!
08/03/2018 Permalink
Naar mijn mening een poseur van de ergste soort….wat een kitscherig pathosplaatje.
Vergelijking met Orbison en Isaak vind ik een belediging voor die twee.
Past beter bij poseurs Buckley en Walker vind ik.
Zo zie je maar weer hoe smaken kunnen verschillen…….
09/03/2018 Permalink
Live nog vele malen beter dan op plaat. Heb tickets voor Ekko en Paradiso, nadat ik ‘m al een paar keer heb gezien.
10/03/2018 Permalink
Roy Orbison, minstens…. tien keer beter!
12/03/2018 Permalink
Nou Theo, een poseur van het ergste soort is ook wat naar boven afgerond, maar ook ik zie niet wat hier zo bijzonder aan is. Veel te hoge stem en veel te overdreven dramatisch gebracht, waardoor je nauwelijks nog gelooft wat hij zingt. Terwijl ik zijn debuut toch veelbelovend vond. Ik hoopte op wat meer Gram Parsons, vindt Marlon ook erg leuk. Maar hij koos voor de Orbison, Isaak, Buckley (Jeff) route en die bevalt mij totaal niet.
17/03/2018 Permalink
Zijn debuut uit 2015 vond ik een mooi album, maar deze kan me niet bekoren.