Op Spotify luisteren er maandelijks meer dan een miljoen mensen naar Donovan Woods. Dat is een opmerkelijk succes voor een artiest die het Both Ways (Meant Well/Proper/Bertus) wil. Dat wil zeggen: hij wil met zijn liedjes op de radio gedraaid worden, maar hij wil ook betekenisvolle teksten zingen. Dat gaat meestal niet samen. Of Woods daarin wel slaagt, is lastig te beoordelen. Zijn teksten worden omvat door zachte orkestraties, lichte pianoaanrakingen, synthesizerflarden, voorzichtige drumpatronen, kortom allemaal elementen die het moeilijk maken deze muziek te ondergaan. Daar komt nog bij dat Woods niet zingt, maar zucht. Een opeenstapeling van heel veel vaagheid. Een akoestische gitaar weeft zich fraai door I Live A Little Lie, maar moet het afleggen tegen mechanische drums in een sound die de vermaledijde jaren tachtig terugbrengt. I Ain’t Ever Loved No One is een duet met Rose Cousins waarin het gaat over een nieuwe liefde die je voor het eerst meebrengt naar je familie. Tsja… De emoties waarmee Woods een gat in de markt heeft geslagen, zullen voor velen comfortabel en behaaglijk aandoen, persoonlijk krijg ik er de kriebels van. Dat de Canadees in Nashville succes heeft als songschrijver voor een artiest als Tim McGraw had een waarschuwing moeten zijn.
25/04/2018 Permalink
Hoeveel zaten er ook al weer in dozijn? deze dus ook in een weinig spannende productie. Deze plaat voelt zeker niet comfortabel aan. Je bent nog schrappelijk met twee sterren.
25/04/2018 Permalink
Gek. Ik vond dit wel een lekker plaatje. Je moet hem groeikansje geven.
26/04/2018 Permalink
Vijf keer geluisterd maar het blijft niks
26/04/2018 Permalink
’s mans liedje ‘another way’ zes keer geluisterd: zalig gezongen en allerminst gezucht: Paul Simon style…..
30/04/2018 Permalink
Op Real Roots Cafe scoort hij ook heel goed. Zelf heb ik een nummer geluisterd waarvan ik niet echt onder de indruk kwam.