All On Red (At The Helm Records) van Orphan Colours ligt al een tijdje op mijn stapel nog te bespreken albums. Niet omdat het slecht is, maar omdat die stapel maar gestaag blijft groeien. Er wordt zoveel moois uitgebracht tegenwoordig. Enfin. Door de ‘u’ in Colours kon u raden dat we te maken hebben met een groep van deze zijde van de Atlantische oceaan. En dat klopt, hoewel ze zingen Goodnight California, hebben we hier te maken met een Engelse groep. Eentje die is opgerezen uit de resten van Ahab, waar we hier in een ver, ver meer…

Joe Ely noemde ze de beste band die hem ooit begeleidde. Dat leek me nogal overdreven, want hoe was het nou mogelijk om ook maar in de buurt te komen van Lloyd Maines, Ponty Bone en Jesse Taylor, de mannen met wie hij in 1978 Honky Tonk Masquerade maakte, het album dat me het meest dierbaar is van alle platen die ik bezit. En beter dan David Grissom, Bobby Keys, Teye of Joel Guzman, begeleiders van de Texaan in latere tijden, dat leek me ook ondoenlijk. Maar na TX Jelly (New West Records/PIAS) van The Texas Gentlemen dan meer…

Fans van Robert Ellis zijn ook fan van Andrew Combs. Fans van Andrew Combs zijn ook fan van Robert Ellis. En fans van Robert Ellis en Andrew Combs worden ook fan van Caleb Caudle, die met Crushed Coins (Cornelius Chapel Records/Sonic RendezVous) een voortreffelijk album heeft afgeleverd waarop zijn countryliedjes vallen onder de noemer pop met een hoofdletter P. De singer-songwriter uit Winston-Salem in de Amerikaanse staat North Carolina bouwt zijn nummers zorgvuldig op. Op Lost Without You stuwen gitaar en steelgitaar de boel beheerst op en meer…

Voor Cold Tone Harvest zijn er niet zoveel redenen om te haasten. Langzaam bewegen ze zich daarom voort over de koude bevroren grond. Frozen Ground gaat over verwaarloosde mensen in steden waar de crisis zijn sporen heeft achtergelaten. Een steelgitaar en cello draaien om elkaar heen, terwijl Andrew Sigworth herinneringen ophaalt aan zijn overleden broer op titelnummer After You (eigen beheer). Op Change verandert er niet zoveel. Trage bewegingen van eenzaamheid. Daarmee brengt de band uit Michigan altcountry waarbij de meer…

Full Tilt Boogie (Big Mavis Records) van James Scott Bullard bevat knallende honky tonk, waarbij de blues wordt verdronken in sloten whisky. Zondige muziek, jongen, zegt de dominee, maar er is geen ontkomen aan. De vader van Bullard was ook een rambler die whisky dronk en achter alle slechte vrouwen aanzat. Door de duivel bezeten. En toen hij een vrouw had die haar heil zocht in religie, trachtte hij ook het goede spoor te vinden, maar het bleek een verloren zaak (Wicked Ways). Wat wil je ook, met zulke verdomd goede honky tonk rock-’n-roll. Welke meer…

Een soloplaat van Bruno Deneckere, dat is al weer even geleden. Al vanaf 2011 geleden. Wel waren er sindsdien duo-albums met HT Roberts, met Nils de Caster en een album met the Infamous Roots Rielemans Family Orchestra. Nu is er I Remember The Day (Lie Records). Om heel eerlijk te zijn; een echt solo-album is dit eigenlijk ook niet. Op de achterflap staat al ‘featuring Nils de Caster’. En het klopt: de evenals Deneckere uit Gent afkomstige snarenplukker/strijker De Caster speelt op elk nummer van de plaat mee. Deneckere schreef wel alle nummers zelf. Hij meer…

Andrew Sheppard had het wel even gehad met Los Angeles. Dus vertrok hij voor een lange reis zonder vaste bestemming. Dat valt lang niet altijd mee. ‘It’s a hell of a world living wild and free’, zingt hij op Take A Walk With Me waarmee hij Steady My Aim (eigen beheer) opent. Op het daaropvolgende titelnummer beschrijft hij hoe het is om een rondreizende artiest te zijn. Alleen de nacht doorbrengen in een motelkamer. Geen cent te makken. De benzinetank bijna leeg. En 700 mijlen te gaan naar het volgende optreden. ‘But I’ll be damned if I don’t meer…