Met zijn Nederlandse begeleiders was Ben Reel onlangs weer in onze contreien. Zou die titel Land Of Escape (eigen beheer/Sonic Rendezvous) op Nederland slaan? Je zou het bijna denken, want ook op de albums van de Ier maakt hij veelvuldig gebruik van krachten uit de Lage Landen. Zo mooi blijkt het niet te zijn, zo wordt onmiddellijk duidelijk op het eerste nummer. Op Landscapes waarin de albumtitel verwerkt zit, heeft hij het over de wens om op te stijgen naar de hoogte waar adelaars rondzweven, hoog boven de bergen. Die droom gaat dus niet over Nederland. meer…

Volgens Rolling Stone is Ashley McBryde ‘an Arkansas red-clay badass’ en maakt ze ‘no-bullshit country’. Beter kunnen we het zelf niet zeggen. Voortreffelijke country ook. Topspul. Mochten wij het voor het zeggen hebben dan klonk radiovriendelijke country altijd zoals op Girl Going Nowhere (Warner Nashville). Pakkend en uitbundig met stevige gitaren of juist gevoelig met ingehouden instrumentatie. Niks moeilijks aan, geen fiddles, geen steelgitaar, alles recht voor zijn raap. En ondertussen wel de drugscrisis zoals die op het Amerikaanse platteland heerst aan de orde meer…

Happy Songs For The Apocalypse (Forty Below Records) is een veel te goede plaat om het einde der tijden in te luiden. Want wat een geweldige ontdekking is deze Eric Corne. Wie is hij? Wel, hij is eerlijk gezegd al even actief. Vooral als producer. Met Forty Below Records is hij een eigen label begonnen in Los Angeles. De Amerikaan maakt als platenbaas en producer op dit moment naam met het uitstekende Concrete And Mud van Sam Morrow (recensie volgt binnenkort) en ook rising star Jaime Wyatt heeft hij onder zijn hoede. Dat is niet alles, want op zijn cv meer…

Plutonic Friends (Voices of Wonder) van Robert Moses & the Harmony Crusaders is een bijzondere plaat. Dat begint al bij de hoes. Mag ik dat zeggen: een lelijke hoes? Jazeker, dat mag hier bij deze tekening van een aantal inboorlingen in een niet passend Amerikaans woestijnlandschap in afschuwelijke kleurstellingen. Maar dan waar het om gaat: de muziek. Om het simpel te houden en u enige richting te bieden, noemen we het psychedelische country- en/of folkrock. En die is een stuk beter dan de hoes doet vermoeden. Robert Moses is een uit Chicago afkomstige meer…

Naast de kosmische countryrock van de Amerikaanse westkust bestond er in de jaren 70 ook een rustieker variant. Bands als Barefoot Jerry, Ozark Mountain Daredevils en Pure Prairie League kozen voor houten veranda’s met uitzicht over the heartland. Dat soort mooie, ouderwetse countryrock met soulvolle samenzang maakt Mike Aiken op een groot deel van de nummers op Wayward Troubadour (Northwind Records). Met Bob Dylan heeft Nashville Skyline niets te maken, het is een nummer waarop Aiken de diverse invalswegen van de stad in meer…

John Prine heeft een stem als een krakende schuurdeur. De keelkanker die twintig jaar geleden bij hem werd geconstateerd heeft daar niet eens zoveel mee te maken. Prine zingt al vijftig jaar als een oude man. Alsof hij tijdens de fotosessie voor zijn titelloze debuut uit 1971, waarop hij poseert op enkele pakjes hooi, op een strootje heeft zitten kauwen dat ergens is blijven steken. The Tree of Forgiveness (Oh Boy Records/Thirty Tigers/Bertus) is zijn eerste nieuwe album met eigen nummers in dertien jaar. Op slotnummer When I Get To Heaven kijkt Prine (71) met meer…

Hoe gaat het eigenlijk met de bluegrass in Nederland? Ja, we hebben natuurlijk de Blue Grass Boogiemen. En verder popt het Noordhollandse Oldtime Stringband in mijn gedachten op. Maar de jonge honden van Cannonball Johnson hebben het bijltje erbij neergegooid en van Herman Brock Jr. is na zijn briljante The Old World uit begin 2015 ook niet veel meer vernomen. Gelukkig zijn daar ineens The Old Ditch Riverhoppers. Het kwartet uit Utrecht debuteert met Long Done Gone (eigen beheer), een album waarop ze naast 7 covers van meer of meer bekende meer…

Is dit de koning van Amerika? Nee, het is Elvis Costello niet. Maar die stem, goh, je zou het toch bijna zeggen als je luistert naar Temporary Crown. Mario Rojas heeft, voor hen die het nog niet begrepen, een geweldige stem. Maar dat is niet alles. Hij kan ook puntige liedjes schrijven. De inwoner van Los Angeles heeft de hele popgeschiedenis in zich opgezogen en spuwt het er weer uit in de vorm van elf sterke nummers op Lost Angelino (eigen beheer). De multi-instrumentalist zorgt zelf voor de koortjes achter zijn nasale zang. Hij doet sowieso veel zelf, maar meer…