De aarde is plat. Op de rand is een feestje gaande. In een Juke Joint at the Edge of the World (New West Records/PIAS) speelt Randall Bramblett. Zigzaggend over de parkeerplaats is hij ernaartoe gereden. Naast zich zijn lief. Ze springen over het hek rond de kerk. Hollen door een steeg waar vuilnisemmers staan. De troep die ze achterlaten wordt opgeruimd door de Garbage Man. Het is er funky als de hel. Wie over de rand valt, die is verloren. Het gevaar is overal. Onderweg kun je zomaar uit koers raken door een Pot Hole on Main Street. Als het gevaar zo nabij is, dan kun je maar beter voorbereid zijn op het ergste. Misschien helpt een Devil’s Haircut wel. Er zit iets fout. Ik raak mijn geheugen kwijt. Welke kant ik ook opkijk, ik zie alleen maar doodlopende straten. Percussie en stuwende bas duwen me voort. Een baritonsaxofoon brengt me bij Beck. Maar toch, alles is Fine. Ik woon in een huis aan Easy Street en we rocken er tot de zon niet meer schijnt. En als we helemaal uitgeteld zijn, geven we ons over aan Mali Katra, dat tot ons komt als een mantra. De veteraan Randall Bramblett is zoals gezegd funky als de hel, maar zelfs hij moet zich wel eens verschuilen. Bramblett (zang, toetsen, saxofoon) geeft geen gps-coördinaten, maar het kan niet anders dan dat die Juke Joint at the Edge of the World op het randje staat van een van de zuidelijke staten van Amerika. Pas maar op, straks brokkelt de rand af en glijdt de hele bedoening in het moeras.
22/06/2018 Permalink
Mijn eerste vakantie met vrienden, zonder ouders. 1977. We zaten in een tentje ergens in de Achterhoek en luisterden naar een cassette met de eerste 2 platen van Randall Bramblett. Toen al prachtig! Ze zijn samen op 1 cd uitgegeven die ik vorig jaar via internet heb kunnen kopen. Mooie herinneringen. En hij maakt nog steeds goeie muziek!