Nico Rivers & The Black Grass zetten met bandnaam, albumtitel en cover de boel behoorlijk op het verkeerde been. Donkere bluegrass is dit namelijk niet. Tiny Death (Broken Silence/Songs & Whispers) spoelt met Tidal Wave een dunne stem het geluidsbeeld binnen. Een beetje schel is die stem. Folky powerpop stellen we vast. Op Devil’s Boots stapt Rivers ook geen donkere zijwegen in. Hij wil op die laarzen zijn lief naar haar huis begeleiden. Wandelend. Op All The Same doet de sound wat denken aan Colorblind James Experience en andere rootsmuziek uit de jaren 80 en 90. Backroads is tamelijk groots met een gitaar die als een regenboog over het geheel buigt. Het koortje klinkt als iets van Graceland van Paul Simon. Misty Nebraska is een lieflijk, akoestisch folkliedje over een liefde die spaak loopt, maar op Oildrips worden de schoenen geveterd en de vrouw gekust. Deed me een beetje denken aan Blind Roofers uit Groningen. Maar Nico Rivers & The Black Grass komen gewoon uit Boston.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie