Begin dit jaar verscheen al verscheen What’s It’s Like To Fly Alone, het in eigen beheer uitgebrachte derde album van de Texaanse countryzangeres Courtney Patton. Over haar vorige soloplaat So This Is Life waren we hier direkt zeer enthousiast (zie recensie). Nu moest de plaat echt z’n plekje bevechten. Maar uiteindelijk is dat gelukt. Het is natuurlijk die stem, die nog steeds even overtuigend is. Het waren echter de liedjes die meer tijd vroegen. Niet dat ze minder goed zijn dan op de voorganger. Patton schrijft indringend over allerlei aspecten van de liefde. Relaties die breken. Vrouwen die hun echtgenote op de ranch achterlaten. Mensen die een telefoontje krijgen dat hun geliefde er niet meer is, maar ook over mensen die al vijftig jaar met ups en downs bij elkaar zijn. Het aangrijpends is het afsluitende Fourteen Years dat over haar zus gaat die veertien jaar geleden in een auto-ongeluk overleed. Je moet wel heel gevoelloos zijn als dat nummer je niet beroert. Patton produceerde het album zelf, en deed voor allerlei mooie hand- en spandiensten een beroep op alleskunner Lloyd Maines. Het mooie fiddle-spel van Heather Stalling mag ook niet onvermeld blijven.
14/08/2018 Permalink
Blijf jullie eeuwig dankbaar dat jullie mij via het fantastische So this is life kennis met Patton hebben leren maken. Ik kon me niet voorstellen dat het nog beter kon, maar What it’s like to fly alone is misschien nog wel een tandje sterker. Jullie bombarderen de lezers momenteel met de ene vrouwelijk songwriter na de andere, prima natuurlijk, maar Patton is, met respect voor de anderen, van een andere planeet. Inderdaad die stem, de verhalende teksten, verpakt in geweldig melodieën met inderdaad zorgvuldig gekozen gastbijdragen die elke song net een weer dat extra zetje geven. Dit album had eigenlijk gewoon So this is life part 2 moeten heten. Want zoals Patton zingt, zo is het leven gewoon. En Fourteen Years is in mijn ogen de mooiste song die dit jaar verscheen.