Voor het optreden van Brent Cobb hing Paradiso fantasievlaggen op die wel wat lijken op de vlag van de staat Georgia waar Cobb vandaan komt. Maar Cobb maakt in tegenstelling tot veel van zijn collega’s uit de Verenigde Staten vanavond geen politieke statements. Hij is hier om muziek te maken en verhalen te vertellen. Muziek uit het zuiden van Amerika, de ene keer lekker stevig, als bij staat-genoten Blackberry Smoke, dan weer ingetogen als bij Texaan Robert Earl Keen. Cobb zijn derde album, ‘Providence Canyon’ kwam eerder dit jaar uit en is steviger dan voorganger ‘Shine On Rainy Day’. Vanavond op he t podium klinkt het allemaal nog wat rauwer dan op het album, maar swingen doet het wel. En wat een uitstekende muzikanten heeft Cobb bij zich. ‘Diggin’ Holes’ begint driestemmig a capella , bassist Jason Kott, gitarist Michael Harris en Cobb zingen vanuit hun tenen, waarna drummer Jackson invalt en Harris zijn gitaar heerlijk laat sprankelen.
Cobb vertelt dat ‘King Of Alabama’ is geschreven als herinnering aan Wayne Mills. Mills was een country zanger die samenwerkte met onder meer Jamey Johnson en Blake Shelton, maar in 2013 in een bar werd doodgeschoten. Hij liet een vrouw en kind achter. Cobb zijn vrouw was toen het gebeurde in verwachting van hun eerste kind en Cobb was zo onder de indruk van de moord dat hij iets wilde doen. Daarom zijn in overleg de credits voor het nummer mede voor de zoon van Mills. Bij ‘Solvin’ Problems’ begint Cobb midden in het nummer, dat hij schreef samen met buddy Joshua Nathan Taylor, te vertellen hoe dat tot stand kwam. Dat Cobb zag dat Taylor Marlboro number 26 sigaretten had en dat Cobb er heel graag eentje wilde, en dan gaat hij weer verder met het nummer, “We light us one last cigarette”.
Voor ‘If I Don’t See Ya’, wisselt Cobb zijn akoestische gitaar om voor een elektrische en wordt het lekker stevig. Als gitarist Harris daarbij even flink los gaat kan dat op instemming van het publiek rekenen. Regelmatig zijn er momenten dat je denkt, ‘hé dat ken ik’, je hoort dat Cobb zijn muziek sterk laat wortelen in de traditie. Cobb had nooit gedacht dat hij zo ver van Georgia zou komen om zijn muziek te spelen, maar nu hij er is bevalt het hem uitstekend. Maar als hij na afloop een biertje gaat drinken moet hij niet alleen staan, zegt hij. Nou dat is geen probleem, het publiek komt met elpees en cd’s om te laten signeren en een fan/muzikant komt zelfs langs met zijn gitaar voor een krabbel. Nee, geen politieke statements, maar muziek, verhalen en samen een biertje drinken, verbroedering als statement.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie