Het landschap op de hoes is opgebouwd uit blokjes. Zo kom je steeds dichterbij op de zoveelste reis naar nergens. Ever Closer (Continental Record Services) van Osborne Jones is een trip die nergens een nieuwe blik biedt. In een slaapverwekkende cadans gaan de Amerikaan David Osborne en de Brit David-Gwyn Jones onderweg. Eerst haalt Osborne er een drummer bij die aan een eerste fundament bouwt, waarbij Osborne wat eerste licks toevoegt. Dan doet de bassist zijn ding. Zo werden de nummers laagje voor laagje, blokje na blokje in diverse studio’s opgebouwd. Met mensen die speelden bij Emmylou Harris, Marty Stuart, Dwight Yoakam en Bonnie Raitt hebben Osborne en Jones hun zaakjes aardig voor elkaar. Maar het vakmanschap van Albert Lee, Rick Shea, Skip Edwards, Will McFarlane en Kenny Vaughan is niet voldoende. Met zo’n werkwijze is het belangrijk dat de hoofdrolspelers het vuur weten aan te wakkeren. Niet dus, in dit geval. I Wish The World Would Slow Down zingt David-Gwyn Jones. De toekomst is niet de zijne, hij wordt er niet jonger op, zo laat hij weten. Zo klinkt het ook. Vermoeid. Het rockt als een oude man met versleten heupen. En rollen doet het ook al niet. Dat krijg je ervan als je vierkantjes over de weg strooit. Dit soort lamlendige countryrock werd eind jaren 70 veel gemaakt, toen het genre over het hoogtepunt heen was. Daar worden we liever niet meer mee geconfronteerd.
11/09/2018 Permalink
Mag voor mij best wel anderhalf sterretje. Bij !