Luke Winslow-King zet op Blue Mesa (Bloodshot Records/Bertus) de lijn door van het twee jaar geleden verschenen I’m Glad Trouble Don’t Last Always. Dus geen vooroorlogse blues meer, maar opgeruimde rockertjes (Born To Roam) en vooral heel veel soul. You Got Mine begint met toetsen en gitaar bijna als iets van The Band, maar dan met Robert Cray op gitaar. Nee, niet echt, maar zo klinkt het dus wel. Leghorn Women brengt funky blues. De gitaarkrulletjes op Better For Knowing You zouden van een oude plaat van The Impressions afkomstig meer…

Het landschap op de hoes is opgebouwd uit blokjes. Zo kom je steeds dichterbij op de zoveelste reis naar nergens. Ever Closer (Continental Record Services) van Osborne Jones is een trip die nergens een nieuwe blik biedt. In een slaapverwekkende cadans gaan de Amerikaan David Osborne en de Brit David-Gwyn Jones onderweg. Eerst haalt Osborne er een drummer bij die aan een eerste fundament bouwt, waarbij Osborne wat eerste licks toevoegt. Dan doet de bassist zijn ding. Zo werden de nummers laagje voor laagje, blokje na blokje meer…

Martha Fields woont een groot gedeelte van het jaar in Frankrijk. Maar in gedachten is ze toch echt voornamelijk in Amerika. Haar vaderland blijft aan haar trekken, zo wordt wel heel duidelijk op Dancing Shadows (Continental Record Services). Dus reist ze van Paris To Austin, heeft ze Oklahoma In My Mind en West Virginia In My Bones. Daar zingt ze over met die fraaie stem van haar, te situeren ergens tussen Marshall Chapman en Gus Hardin. Haar Franse begeleiders spelen ook met een Amerikaanse ziel. Ze zijn geen moment te betrappen op meer…

De regen blijft maar komen. De rivier treedt buiten zijn oevers. De dijk breekt. De rivier neemt bezit van de stad. Het gaat over Katarina en New Orleans op River Takes The Town. Als je huis door het water verzwolgen is, kun je een noodnummer bellen. Maar het leven zal nooit meer hetzelfde zijn. The Wood Brothers bieden op One Drop Of Truth (Thirty Tigers/Bertus) troost. Niet van de gemakzuchtige soort, zo van: het leven gaat door. Nee, de moeilijkheden kunnen je behoorlijk uit het lood slaan. Maar toch, het geluksgevoel komt terug. Na die meer…

Zo’n tien jaar geleden stond John Mohead op een podium ergens in Florida en hij voelde geen enkele waardering voor waar hij mee bezig was. Als het publiek zo weinig interesse kon opbrengen voor zijn muziek, waarom zou hij dan nog de moeite nemen zich zo uit te sloven, zo vroeg hij zich af. En dus hield hij er maar mee op. Maar Mohead is terug. Op Son Of The South (Rogue Records/Continental Record Services) is weinig veranderd ten opzichte van het debuut Lula City Limits uit 1995, een album dat hij opdroeg aan Gram Parsons, Muddy Waters, William Faulkner en meer…

Als een paar bevriende muzikanten besluiten om eindelijk eens samen een plaat te maken, kan het twee kanten op gaan. Of het wordt onder invloed van drank en drugs een lam weekend waar niks goeds uitkomt. Of het wordt een geïnspireerde sessie waarin men elkaar tot grote hoogten weet te drijven. Het titelloze album (Nine Mile Records) van Glorietta is het voorbeeld van het laatste. De vrienden in dit geval waren Matthew Logan Vasquez en Adrian Quesada die na het bijwonen van een optreden van David Ramirez besluiten samen een plaat te maken. Logan Vasquez huurt meer…