Enkele trieste gebeurtenissen vormen de basis voor het materiaal op het debuut Still Feeling Lucky (eigen beheer) van Ben Danaher. Een broer van de Texaan werd zeven jaar geleden doodgeschoten op de derde verjaardag van diens dochtertje. Een buurman was komen klagen over het lawaai. En trok een pistool. Toen de rechtszaak van die moord bijna zou beginnen moest Danaher naar het ziekenhuis om zijn stervende vader bij te staan. Geveld door kanker. De albumtitel kan dus gerust worden opgevat als een teken van kracht. En optimisme. Danaher is meer…

Dit jaar bestaat Lucero 20 jaar. De band uit Memphis bestaat een groot deel van die 20 jaar ook al uit de vaste kern van Ben Nichols (zang, gitaar) Brian Venable (gitaar) Roy Berry (drums) en John Stubblefield (bas). Toetsenist Rick Steff versterkte de gelederen in 2006 en dat is dus ook alweer 12 jaar geleden. Een goed ingespeelde band dus. Zo is ook te horen op  Among The Ghosts (Thirty Tigers), hun tiende officiële album (live-albums e.d. niet meegerekend). En ook, we draaien er niet omheen, hun beste. De melancholie en het vernuft van hun vorige meer…

Wheeler Walker, Jr. misbruikt zijn zoontje in een filmpje op YouTube om zijn pornopraatjes op WWIII (Pepper Hill Records/Thirty Tigers/Bertus) te verkopen. Wat een walgelijke wansmaak. Het hele album is niets dan een zielige poging om te shockeren. Als hij zijn kleine in ‘a fucking crib’ ziet liggen dan denkt deze onbehouwen hufter aan ‘all the pussy he’s gonna get’. Nou ja, voor wie het kan verdragen; kijk zelf maar. Grappig? Verre van. Het is natuurlijk precies de bedoeling van deze Walker om dit soort reacties te genereren. Hoe meer meer…

Op C’est La Vie (Dead Oceans/Konkurrent) maakt Phosphorescent zich druk om de staat van de wereld, maar toch klinkt hij opgeruimder dan we van hem gewend zijn. Dat heeft wellicht te maken met zijn persoonlijke omstandigheden. Matthew Houck, zoals de Amerikaanse singer-songwriter voor de burgerlijke stand heet, kwam enkele jaren geleden zijn vrouw tegen, met wie hij nu samen met twee kinderen een gelukkig gezin vormt. De dreiging die de toch wat verbitterde musicus voorheen in zijn werk tentoon spreidde is goeddeels meer…

Molly Burch was lange tijd te verlegen om op de voorgrond te treden. Ze groeide op in Los Angeles met creatieve ouders die de kost verdienden in Hollywood. In alle stilte werkte ze aan haar muziek. Zelfs haar familie wist van niets. Totdat ze haar zuster wat liet horen. Die hielp haar aan wat zelfvertrouwen. First Flower (Captured Tracks/Konkurrent) is haar tweede album. Ze woont tegenwoordig in Austin, Texas, nadat ze in Asheville, North Carolina, een studie jazz-zang volgde. Ze weet nu aardig om te gaan met haar onzekerheid, gesteund door haar meer…

De titel Nine Ten Thirty (Back 9 Records) is de postcode van South Pasadena, een plaats met zo’n 25.000 inwoners bij Los Angeles. Route 66 loopt erlangs. Met die cover eindigt Brad Colerick zijn album, nadat hij elf eigen liedjes heeft laten horen. Hij begint met het titelnummer, waarin we leren dat het een plaatsje is dat uitgetekend had kunnen zijn door Norman Rockwell. De wilde papegaaien die er rondvliegen zijn ook te horen. De stem van Colerick haalt het nummer als vanzelf naar cowjazz. Dat valt ook op Watercolor op, want er is beslist een meer…

Tony Joe White werd op 24 oktober opgezogen door het grote moeras dat het hiernamaals heet. Voor eens en voor altijd verdwenen. Kort voor zijn dood verscheen Bad Mouthin’ (Yep Roc Records/V2). Valt er nog iets nieuws te vertellen over die nieuwe plaat? Nee, eigenlijk niet. Hij had de Stockholm Blues. Hij had de Sundown Blues. Hij had de Rich Woman Blues. En nu hebben we allemaal de blues. Want Tony Joe zien we niet terug. Zijn broeierige gitaarspel en donkerbruine stem waren voldoende om af te dalen in de swamps van Louisiana, zo meer…

Hard werken en dan die zweetlucht meenemen naar de plaatselijke kroeg, dat is de essentie van Bottle Rockets. Dat waren de slotwaarden van de recensie van het drie jaar geleden verschenen South Broadway Athletic Club. Nee, natuurlijk ging het op dat album niet om zweetdruppels die vallen op een handdoekje dat is gedrapeerd over een toestel in de fitnessroom, maar om het zweet dat in de bilnaad staat van de arbeider. Op Bit Logic (Bloodshot Records/Bertus) duikt de beste barband van deze planeet in de moderne tijd, ook al gaat dat meer…