Op C’est La Vie (Dead Oceans/Konkurrent) maakt Phosphorescent zich druk om de staat van de wereld, maar toch klinkt hij opgeruimder dan we van hem gewend zijn. Dat heeft wellicht te maken met zijn persoonlijke omstandigheden. Matthew Houck, zoals de Amerikaanse singer-songwriter voor de burgerlijke stand heet, kwam enkele jaren geleden zijn vrouw tegen, met wie hij nu samen met twee kinderen een gelukkig gezin vormt. De dreiging die de toch wat verbitterde musicus voorheen in zijn werk tentoon spreidde is goeddeels verdwenen op zijn nieuwste album. Daarmee is ook een deel van de betovering weg. Hier krijgen we een opgeruimd liedje als New Birth In New England, waarop hij de eerste ontmoeting met zijn lief beschrijft, voor terug. Dat is een vlotte popsong met een naar disco neigende melodie, dat gewicht moet krijgen door een groots getoonzet tussenstuk. Phosphorescent verhuisde van Brooklyn naar Nashville, maar dat betekende bepaald niet dat hij meer country toeliet in zijn sound. Ricky Ray Jackson krijgt op de steelgitaar overigens wel degelijk ruimte. Op Christmas Down Under is het huiselijk geluk voor even verplaatst naar het strand. Maar gelukkig is er wel meer aan de hand; had Jezus een dochter en waarom moest hij zonodig de rol van martelaar krijgen? Toch blijft het gevoel dat C’est La Vie wat te gewoontjes klinkt. En de kraak in de stem van Phosphorescent is ook al weg. Zodat de kenmerkende kreetjes op de korte instrumentale opener Black Moon / Silver Waves zich bijna opdringen als het hoogtepunt, wat natuurlijk onzin is.
18/11/2018 Permalink
teleurstellende plaat!
19/11/2018 Permalink
Ik vind het een prima plaat. Zoals alle vorige van Phosphorescent,
24/11/2018 Permalink
Inderdaad! Prima plaat.