Als een drietrapsraket schiet Garrett T. Capps door het heelal. Alternatieve country. Stampende tex-mex. Experimentele spacerock. De Texaan brengt het allemaal en schudt het ook zo weer van zich af. ,,Ik wil mezelf niet herhalen. Dat verveelt me mateloos.’’

Garrett T. Capps verkent spannend terrein. Op zijn dit jaar verschenen album In The Shadows (Again) is een prominente rol weggelegd voor de modulaire synthesizer van geluidskunstenaar Justin Boyd. Dergelijke experimenten pakken niet altijd even goed uit in rootsmuziek – bovendien hebben liefhebbers van het genre over het algemeen nogal een hekel aan het instrument – maar hier werkt het wonderwel.

,,Mijn akoestische gitaar is ingeplugd in die modulaire synthesizer van Boyd. Hij stoeit met geluiden. We proberen van alles uit’’, vertelt Capps (30) in het Utrechtse TivoliVredenburg, nadat hij net een set heeft gespeeld op het festival Ramblin’ Roots. Geluiden uit een doosje komen er tijdens het optreden niet aan te pas. Capps en The Three Timers houden de klassieke bezetting aan van twee elektrische gitaren, bas en drums. ,,Er zijn nogal wat bands die steeds hetzelfde doen. Ik wil mezelf niet herhalen. Dat verveelt me mateloos. Ik werk nu aan twee albums die onderling sterk afwijken. Eentje met The Three Timers en het andere met de mensen van In The Shadows (Again), een club die we NASA Country noemen.’’

De verkenning van het heelal is plotseling in zwang in americana. Noem het spacerock. Noem het spacecountry. Maakt niet uit. De invloedrijke Sturgill Simpson, ook zo iemand die de grenzen van genres opzoekt, speelt ermee. ,,Kacey Musgraves heeft het ook over spacecountry, maar dat is natuurlijk van een andere orde. Zij heeft veel meer succes’’, zegt Capps. ,,Verder respecteer ik wat Sturgill Simpson doet, hij is een superhipster, maar ik probeer zo ver mogelijk van welke trend dan ook vandaan te blijven.’’

Capps was een drummer. Hij speelde van alles. Toen hij liedjes ging schrijven switchte hij naar gitaar. Vooral de band Drive-By Truckers inspireerde hem. ,,Patterson Hood en Mike Cooley openden mij de ogen. Ze schrijven allebei nummers in een eigen stijl, toch wringt dat nergens.’’

Pas nadat hij Hey Baby, Que Paso van Texas Tornados (Doug Sahm, Freddy Fender, Flaco Jimenez, Augie Meyers) hoorde, raakte hij geïnteresseerd in de muziek uit zijn eigen woonplaats. Met de Mexicaanse conjunto uit San Antonio, een stad met een bevolking van ruim 60 procent hispanics, kwam hij in zijn jeugd nauwelijks in aanraking. Hij lacht: ,,Hey, ik ben opgegroeid in een van de blanke buitenwijken. Mijn moeder speelde piano. Mijn vader had ZZ Top, Rolling Stones en Jerry Jeff Walker in de platenkast staan. Met andere culturen kwam ik nauwelijks in aanraking.’’

Inmiddels weet hij alles over zijn geboortestad. ,,Van de jaren 20 tot en met de jaren 60 was San Antonio de hoofdstad van de honky tonks. Alle grote artiesten kwamen er: Ernest Tubb, Gene Autry, Carter Family, Hank Williams, noem maar op. Die danszalen zijn bijna allemaal verdwenen. Daarom zijn we met een aantal mensen bezig om zelf een honky tonk te realiseren. The Lonesome Rose gaat die plek heten en als het goed is gaan we dit jaar open. Zo bieden we musici uit San Antonio een podium en kunnen we ook artiesten van elders naar de stad halen.’’

,,San Antonio heeft nooit de exposure gehad die andere muzieksteden wel ten deel viel. Terwijl er zoveel goede muziek vandaan kwam’’, zegt Capps. ,,Maar aan marketing hebben ze er nooit veel gedaan. Dus bleef een geweldige latin soulband als Sunny & The Sunliners onder de radar.’’ Gelukkig had je nog Doug Sahm, die al die stijlen door elkaar gooide. En meer, want met Sir Douglas Quintet voegde hij ook nog Britse beat toe aan zijn cocktail van country, blues, rock-’n-roll, conjunto, jazz en soul. Sahm (1941-1999) is een groot voorbeeld voor spacecowboy Capps, die in Utrecht diens Give Back The Key To My Heart speelt.

Hij ziet kansen om van San Antonio weer een bruisende muziekstad te maken. Het stadsbestuur staat positief tegenover de plannen. ,,Het centrum van San Antonio is vrij klein. Het heeft daardoor de sfeer van een klein stadje, terwijl het toch een van de tien grootste steden van Amerika is.’’

Capps probeerde het eerst als artiest in de Texaanse hoofdstad Austin, the live music capital of the world. ,,Maar het is daar overbevolkt. Dan valt het nog niet mee om door te breken. Bovendien zijn de woningen er niet meer te betalen. Nogal wat artiesten verlaten daarom de stad. Zelfs Dale Watson woont er niet meer. Ook Alejandro Escovedo trok er onlangs weg.’’

Met het nummer Born In San Antone heeft Capps een uitstekend middel om zijn stad te promoten. En het heeft hem zelf ook veel opgeleverd. ,,Dat nummer ontstond eigenlijk als een grap. Ik schreef het voor een kerstbal en had niet de intentie om het daarna te blijven spelen. Maar de mensen in San Antonio vonden het te gek. Eerlijk gezegd sloeg het overal in Texas aan.’’ Het liedje werd opgepikt door de televisieserie Billions, te zien op de Amerikaanse betaalzender Showtime. Al snel schoot het aantal streams van Born In San Antone op Spotify naar 100.000.

In Utrecht sluit Capps af met een spetterende versie van Born In San Antone. Niet alle gitaarsnaren halen het einde.

Dit interview  verscheen op 26 oktober in de cultuurbijlage van Dagblad van het Noorden en Leeuwarder Courant als voorverhaal voor TakeRoot dat 3 november gehouden wordt in De Oosterpoort in Groningen.