‘I’m not bitter, I’m just mad / I’m not broken, but you know I’m sad / What good’s a dream if it won’t come true / Well I ain’t done yet, but I’m damn sure blue.’ Boos. Verdrietig. Blijven dromen. Nog lang niet verslagen. Damn Sure Blue (Large River Music) is americana met soul van Kate Campbell. Soul in de meest letterlijke betekenis. Met gevoel gezongen. Niets geacteerd. Nergens te zwaar aangezet. Naturel. Met een topteam om haar heen nam de singer-songwriter die al zo’n twintig jaar de achterafwegen tussen Nashville, Memphis en Muscle Shoals verkent haar meest recente album op in de studio waar Barefoot Jerry ooit van die prachtige muziek opnam. Will Kimbrough (gitaren en nog veel meer) had er de leiding. Hij schreef mee aan twee nummers. Tom Kimmel hielp Campbell bij vier composities. Maar behalve haar eigen ijzersterke liedjes brengt ze ook covers van Louvin Brothers, Eric Kaz en Stringbean. Plus een ongenaakbare versie van The Ballad of Ira Hayes. Geschreven door Peter La Farge, bekend geworden door Johnny Cash, wiens Forty Shades of Green ook nog langskomt. Het mooie bij de eigen liedjes van Campbell is dat ze niet alleen op haarzelf gericht zijn. Ze bezoekt haar eigen hart, maar evenzeer zoekt ze naar gevoelens bij anderen. Het maakt haar tot een singer-songwriter om te koesteren.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie