Het leven is een spoorweg; een kaartje naar nergens. Aldus Carl Solomon. Maar dan: ‘We’ll knock your train right off the track’. Tot een echte ontsporing komt het niet op Simple Things (eigen beheer) van de singer-songwriter uit Portland, Oregon. Of je moet zijn zang al als zodanig opvatten. Die is namelijk nogal onvast. Zo af en toe valt bijna te denken aan een Johnny Dowd. Dat vinden we niet zo’n probleem. Solomon heeft namelijk een aardige collectie liedjes geschreven. Niet uitermate origineel, maar van liedjes waarin de karakters weglopen krijgen we hier eigenlijk nooit genoeg. Het leven is immers een spoorweg; een kaartje naar nergens (Ticket to Nowhere). En de Whistle Of The Train klinkt als de liefde wordt gevonden. Vanzelfsprekend houdt die geen stand, want treurige liedjes zijn nu eenmaal fraaier dan opgewekte. Dan kun je zwelgen in verdriet. Zo herinnert Solomon zich op Dreaming About You hoe ze zijn hand pakte en zijn hoofd op haar schouder legde, terwijl ze naar Moondance en Astral Weeks van Van Morrison luisterden. Op Navajo Rain gaat het over een jodelende Jimmie Rodgers die op de radio is te horen. Tony Furtado (banjo) en Jenny Conlee (accordeon) zijn twee van de wat bekendere namen bij de begeleiders. Het titelnummer begint met een bluesy gitaar, maar pakt al snel de draad van een Dylan op. Op Coney Island haalt Solomon herinneringen op aan zijn jeugd aan de andere kant van de Verenigde Staten.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie