Er is eigenlijk al te veel gezegd en geschreven over de stem van Colter Wall. Geen gesprek, recensie of aankondiging over de Canadees gaat voorbij zonder een referentie aan zijn bariton. Het gaat er eigenlijk altijd over hoe bijzonder het is dat een 23-jarige prairiezoon zo oprecht als een gepokte en gemazelde outlaw-ster uit de jaren ‘60 kan klinken.
Maar hoe authentiek is die stem eigenlijk en in hoeverre houden de liedjes erachter zich staande wanneer de jonge cowpoke (zoals hij zichzelf graag noemt) het podium betreedt?
Beide vragen worden al tijdens de opening van het optreden van de Saskatchewan native volmondig positief beantwoord. Niets aan Colter’s stem is geveinsd en zijn liedjes blijven live makkelijk overeind.
De keuze om zijn donkere stem centraal te laten staan en met een tweetal solo-tracks te openen geeft blijk van zelfkennis en zelfvertrouwen. Het effect op het publiek is dan ook direct duidelijk. De verwachtingen zijn ingelost voor de rest van de band het podium opkomt en het optreden echt kan beginnen. De stem is echt, laten we dan nu de liedjes centraal stellen. En dat is precies wat Wall doet.
Wat volgt is een kleine anderhalf uur waarin nummers van zijn titelloze debuut en zijn laatste meesterstuk Songs of the Plains worden aangevuld met een aantal gloednieuwe songs, een prachtige cover van Townes van Zandt’s White Freighter Line Blues en een korte ode aan Willie Nelson. De band heeft er overduidelijk zin in en zet de composities strak en vol plezier neer. Een kleine kanttekening is dat een iets avontuurlijkere drummer misschien wat meer met het materiaal zou kunnen doen maar dat is dan ook echt het enige minpuntje aan de avond.
Het tempo zit er goed in en Wall heeft de gave om met weinig woorden en wat korte anekdotes en gevatte oneliners een snelle connectie met het publiek te maken. Het is duidelijk dat niet alleen zijn stem ouder is dan de twintiger waarin ze huist.
Hoogtepunten uit een gevarieerde set list vol hoogtepunten zijn Wild Dogs, Kate McCannon en Saskatchewan in 1881. Het verschil tussen cover en eigen compositie is nauwelijks herkenbaar en het publiek ondergaat het allemaal even enthousiast.
Wanneer Colter in de afsluiter, een fantastische uitvoering van Ray Wylie Hubbard’s Up Against The Wall Redneck Mother, zingt hoe hij hipsters voor hun “ass” schopt zingen de hipsters in Paradiso Noord vrolijk mee. Colter verdwijnt vervolgens met zijn band achter de coulissen en ondanks het luide verzoek om een extra toegift gaan na enkele minuten de huislichten alsnog aan.
“Keep them wanting more”, moet hij gedacht hebben, en hij had gelijk. Het volgende optreden zal wel weer in no-time uitverkocht zijn.
Gezien: Colter Wall
Wanneer: 16 maart
waar: Paradiso Noord
Tekst en foto: Danny van Eijk
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie