Het zal ergens eind jaren tachtig geweest zijn: een optreden van de Paisley Undergroud- formatie Green On Red. Plaats van handeling: LantarenVenster te Rotterdam; op de oude locatie nog. Wat mij nog bijstaat is in ieder geval de zeer aanschouwelijke uitvoering van de song Pills & Booze. Met Dan Stuart in de hoofdrol. We zijn nu pakweg zo’n 30 jaar verder, en Dan Stuart is nog immer actief; met het uitbrengen ‘plaatwerk’, doch ook op het podium.
Vrijdagavond 22 maart stond Stuart, samen met de Italiaanse (slide)gitarist Antonio Gramentieri (Don Antonio; Sacre Cuori), op de planken in Acoustic Alley. Dit duo ook al eens eerder gezien –21 juli 2016- in Hoorn. Toen was het zeker goed, en vrijdag jl. eveneens; of wellicht nog wel iets beter. Stuart oogt soms wellicht als een poseur, maar dat is schijn; hij is zoals hij is, echt. Ook heeft hij over de jaren heen legio prachtsongs (ook met Danny & Dusty) uit zijn pen heeft laten vloeien. En dit laatste is toch echt leidend. Zijn vriendschap met Gramentieri gaat alweer wat jaren terug; Don Antonio produceerde in 2010 immers het project van The Slummers (Stuart samen met o.a. JD Foster). Na deze release verkreeg het solo- pad (Can O’Worms uit 1995, daargelaten) van Stuart uiteindelijk meer contouren. Inmiddels staan er sindsdien dan ook drie albums op zijn naam.
Het is met name die periode waaruit Stuart deze avond in 1e instantie put. Na een instrumentale opener gunt hij het podium voor twee songs, in het Italiaans, even aan Don Antonio. Diens eerste solo- album verschijnt immers binnenkort. Wat daarna volgde was een zorgvuldig opgebouwd optreden, verdeeld over twee sets. Songs als Gringo Go Homeen The Day William Holden Died –het verhaal over de tragische dood van acteur William Holden in 1981- geven eens temeer blijk van het vakmanschap van Stuart. Na een korte break vervolgden Stuart en de zeer subtiel spelende Gramentieri het ingeslagen pad om dan toch ook daar uit te komen waar het allemaal ooit begon: bij de songs van Green On Red. Hair Of The Dog; Gravity Talks; Sixteen Ways en Couldn’t Get Arrested, een mens zou het voor minder doen. Van breekbaar, ingetogen tot aan bijtend & scherp. Scherp is de juist 58 jaar geworden Stuart sowieso nog, dit ook getuige ’s mans korte, inleidende praatjes. Soms humorvol, vilein op z’n tijd én vooral ook met de nodige ironie. Gevoel voor werk van anderen heeft hij eveneens, want ondanks de vele verzoeken vanuit de volle zaal om nog wat GoR-standards te spelen (zoals bijvoorbeeld Time Ain’t Nothing), laat hij bij het slot van het optreden zijn eigen werk links liggen. De keuzes voor vertolkingen van Across The Borderline(Hiatt, Cooder & Dickenson) én Tom Heyman´s Keep The River On Your Rightpassen echterperfect, zo ook de uiteindelijk afsluiter. Geen Time Ain’t Nothing dus, maar verrassend genoeg wel Sandy Denny’s Who Knows Where The Time Goes.
En met deze epiloog verkreeg het begrip tijd dan toch aandacht. Tijd is een vluchtig begrip, het is niets….en waar het heen gaat? De tijd heeft in ieder geval nog geen vat op de songs van Stuart. En op Stuart zelf zit ook nog weinig tot geen sleet. ‘He’s young at heart, and his soul still burns’.
Waar: Acoustic Alley, Den Haag
Wanneer: vrijdag 22 maart 2019
Foto’s: Casper de Weerd (CC BY)
27/03/2019 Permalink
Prachtig concert. Die gitarist is erg goed. Speelt een beetje “filmisch” als je begrijpt wat ik bedoel) en ze sloten goed bij elkaar aan. Voor het concert kwam ik Dan tegen op de parkeerplaats. Zag er uit als een oud mannetje die moeilijk liep. Op het podium was hij heel anders. Stond de hele tijd (gitarist zat) en bruiste van energie. Genieten.