Lowbird Highbird – Lina Horner – Einar Flaa – Jack Stillwater
Al vrij snel na het uitbrengen van het debuut November Moving In, begon het Zweedse vijftal van Lowbird Highbird in Los Angeles aan de opnames van een opvolger. Vier nummers werden daar opgenomen, waarna de band terugvloog naar het vaderland. Ze verhuisden van het noordelijke Piteå naar Stockholm en maakten daar in de twee jaar die volgden het ongetitelde tweede album (Rootsy) af. Daarop is te horen dat de band echt behoorlijk is gegroeid en uitblinkt in donkere countryfolknummers waarin de mooie stem van Anna Svensson Rova de zon nog een beetje laat doorbreken. De meeste nummers zijn geschreven door steelgitarist Theo Stocks. Er wordt ook mooi gevarieerd in puike (slow)rockers en fijngevoeliger werk, waardoor een soort melange van Mazzy Star en Crazy Horse ontstaat.
Lina Horner is een Zweedse zangeres. Heel veel meer weten we niet van haar. Behalve dat ze in Gothenburg woont, Lights (Little Low Recordings) haar derde album is en deze plaat gemaakt is met haar band Divers. Dan maar naar wat te horen is op Lights. Dat is zwierige folkrock die naar pop leunt, maar geen slappe hap, want de nummers zijn redelijk stevig aangezet. Veel gitaren in samenspel met orgel- en ander toetsenspel van John Lönnmyr. Dat levert spannende liedjes op. De naam Lina Horner klinkt op een op andere manier jazzy en dat past best, want er zit ook wel iets jazz-achtigs in de manier van zingen van Horner. Leuke ontdekking.
Uit Noorwegen komt Einar Flaa, die op Silent String (PIAS) het milieu een warm hart toedraagt. Ook niet zo vreemd want de 42-jarige bard werkt doordeweeks als adviseur bij een overheidsorganisatie voor het milieu. Silent String kent negen folkpopliedjes waarin vooral het nogal dunne stemgeluid van Flaa opvalt. Kundig en keurig in elkaar gestoken liedjes, dat zeker, maar heel erg warm lopen we er niet voor. Daarvoor klinkt het toch wat te gewoontjes.
Als laatste besteden we aandacht aan deze bijzondere vorm van scandicana: Norwegicana. Zo heet het vierde, door Bendik Brænne geproduceerde album van –u raadt het- de Noorse band Jack Stillwater. Het kwartet speelt al jaren en jaren samen en weet dus wel waar Abraham de americana-mosterd haalt. Er wordt op dit album niet veel buiten de lijntjes gekleurd, maar een aantal keer levert de degelijke werkwijze wel een heel lekker liedje op. Soms worden blazers aan de sound toegevoegd zoals in I Keep Losing You, Follow You Down en Broken Heart Town. Het lekkerste stukje norwegicana is echter My Baby’s Got A Secret (slechts 2.55 minuut lang maar met heerlijke koortjes)
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie