Hoop en liefde horen ook bij het verdriet rond de dood. Dat besefte Richard Lindgren nadat hij de afgelopen jaren beide ouders verloor. Death & Love (Rootsy/Sonic Rendezvous) is dan ook een minder zwaar album dan je zou verwachten met zo’n thema. Want om die donkere dagen door te komen, zoek je als vanzelf naar iets van licht. Bovendien had Lindgren opeens allerlei klusjes te doen. Op het titelnummer ontwaren we hem in een rokerig café, althans zo schreven we dat altijd op. Rokerige cafés heb je ook in Zweden al lang niet meer, dus kunnen we maar beter de naam van Tom Waits droppen om duidelijk te maken in welke richting Lindgren het hier muzikaal zoekt. Een beetje jazzy, maar het komt wel ietwat geforceerd over. Iets natuurlijker klinkt Down On My Luck. Op Turnstile verkent een elektrische gitaar bluesy terrein op een reis die langs New York en Paradiso in Amsterdam gaat. Travels With Johanna heeft een tik van Dylan, terwijl de slidegitaar op Tell Dita (I Love Her) naar Into The Purple Valley van Ry Cooder gaat. Drunk Tank Boogie is een rockertje om de zorgen even opzij te zetten.
24/05/2019 Permalink
Ik ben enorm gecharmeerd van deze man en zijn muziek. Eerlijk gezegd had ik ook op meer gehoopt. Death & Love bleef ook iets onder mijn verwachting.